ÇOCUĞUMUZLA ANLAMLI İLİŞKİLER KURMAK

Çocuğunuzla uzun zaman geçirmek sizce kaliteli zaman mıdır? Uzun zaman geçirince etkili iletişim mi kurmuş oluyoruz? Yapılan çalışma ve araştırmalar anne-baba ve çocuk arasındaki kaliteli ve bir anlamı olan iletişim oranının giderek düştüğünü gösteriyor. Durum böyle olunca çocuklar onlarla daha fazla ilgileniyor gözüken tablet, telefon ve televizyondan yaşam ile ilişkili bilgiyi alıyorlar. Aileden ve özellikle anne-babadan uzak kalan çocuk vicdani ve ahlaki birçok değerden nasibini alamadan yetişiyor. Bir süre sonra da karşımızda hiçbir şeyi önemsemeyen, “Okusam ne olacak? Çalışsam ne fark edecek? vb. boş vermişlik içinde kendini kaybetmiş gençler görüyoruz. Bir sonraki evrede ise intihar ve uyuşturucu bağımlılığı salgını ile kesişiyor yolumuz. Tedirgin, ne yapacağımızı bilmez bir şekilde kendimizi yiyip bitirmeye başlıyoruz. En kötüsü de kendimizi yiyip bitirmemiz herhangi bir soruna çözüm bulmuyor. Bu endişeli halimiz çocuğumuza sınır koymamızı da engelliyor ve sonuç olarak astığı astık, kestiği kestik çocuğumuzun karşısında teslim bayrağını en tepeye çekiyoruz.

Amacım içinizi karartmak ve umutsuzluk aşılamak değil, aksine ciddi gördüğüm bir noktaya önem vermemiz için farkındalığı arttırmaya çalışıyorum. Yukarıda anlattığım tarzda birçok çocuk ve aile ile çalışan biri olarak bunları aktarıyorum. Anne ve babanın çocuğun hayatında ne kadar etkili olabileceğini anlatmaya çabalıyorum. Son zamanlardaki en önemli ve heyecan verici gelişmelerden birisi, yaşantıların biyolojiyi değiştirebildiğinin anlaşılmasıdır. Bu ne anlama geliyor? Anne-baba çocuğu ile kaliteli ilişki kurduğunda ve oyun oynadığında çocuğun sinir sisteminin, aşırı stres yaşamayacak şekilde olgunlaşmasını sağlamış olur. Bu durumda beynin ön bölgesi yeterli gelişir ve çocuk ileriki hayatında dengeli bir sosyalleşmeyi, bilgiyi zihninde tutmayı ve duygular üzerine düşünerek dürtülerini sınırlandırmayı öğrenir.

Modern hayat bize önceliğin ilişkilerimiz değil, işimiz olduğunu fısıldıyor. Elbette iş, çalışma hayatı ve para kazanmak önemli noktalardır. Fakat çocukların anne babalarıyla çok yakın ve kaliteli ilişkiye ihtiyaçları var. Bu modern toplum bize hedeflerimizi ön planda tutmayı ve duygularımızın buna engel olmaması için elimizden geleni yaparak sadece ve sadece hedefimize ulaşmamızı öğütlüyor. Hâlbuki toplum olarak bir hedefimiz olacak ise bu; duygulara imkân ve yer bulabileceğimiz, ilişkilere öncelik veren bir toplum olmak için çalışmamız olmalıdır.

Peki, çocuklarımızın hayatına dokunmak, duygusal ve psikolojik gelişimlerine katkıda bulunmak için neler yapmalıyız/yapabilmeliyiz? Bunun için oldukça yorucu ve sabır isteyen bir sürece girmeli, kararlı ve güçlü olmalısınız. Tüm bunları yapabilmek için de kendinize yeterli ve kaliteli zaman ayırıp, zihinsel, psikolojik ve duygusal açıdan güç biriktirmelisiniz. Kendinizi güçlendirdikten sonra neler yapabilirsiniz gelin şu maddelere birlikte göz atalım.

• Eşinizle aranız samimiyet ve sevgi dolu olsun. Mümkün olacak en uygun şekilde sevginizi eşler olarak birbirinize gösterin ve çocuğunuzun buna tanık olmasını sağlayın. Böylelikle sevgi, saygı ve samimiyet adına sizden çok anlamlı tecrübeler öğrenmiş olacak.
• Çocuklarınızı can kulağıyla dinleyin ve tüm dikkatinizin onda olduğunu hissettirin.
• Yeteri kadar dokunun, temas edin. Bunlar çocuğun duygusal olarak gelişimini sağlıklı bir şekilde hızlandırır.
• Duygularınızı doğru bir yolla ifade edin ve çocuğunuza da duygularını uygun bir şekilde ifade etmesini öğretin.
• Bir problem ile karşılaştığında, üzüldüğünde hemen müdahale etmeyin. Öncelikle duygularını ifade etmesine izin verin. Duygularını anlayın. Sorunu çözemeseniz dahi, çoğunlukla çocuğunuzun duygularını anlamış olmak bile durumu daha iyi hale getirir.
• Onunla anlamlı ve kaliteli bir ilişki kurun ve sürdürün. Süreklilik yetişkinler için önemli olduğu kadar çocuklar içinde büyük öneme sahiptir. Size güvenmelerini sağlar.

Antidepresan türü ilaçlara harcanan para tüm dünyada her geçen yıl artıyor. Buna rağmen sorunu kaynağında çözmek hala mümkün görünüyor. Her bir çocuğa ihtiyacı olan dikkat ve ilgi verilerek birçok psikolojik problem çözüme kavuşabilir. Sizin çocuğunuza verdiğiniz ilgi, şevkat ve kurduğunuz anlamlı ilişkiler toplumumuzu ve hatta dünyamızı değiştirebilir. Kolları sıvamamızın vakti bence geldi, geçiyor. Sizce?

Ahmet Fatih ERKAN
Psikolojik Danışman
Aile ve Eğitim Danışmanı

Instagram: @psk.dan.ahmetfatiherkan

Dün akşam cocuklar birlikte evcilik oynadılar. Aras da Işıl'la birlikte mutfağa girdi yemek pişirdi🤗 ve konu ordan buraya geldi👉🏼Ev, yemek, temizlik vs kadının alanı olabilir. Ama o evde yaşayan kim varsa hepsi o alandan faydalandığı icin herkese iş düşer. Çocuk kız ya da erkek olsun, hiç farketmez, yaşı küçük olsa da en azından odasını ve oyuncaklarını toplamalı diye düşünüyorum. Ev işleri kadına ait olabilir, ama erkek asla yapmaz diye bir şey yoktur. Oğlum olsaydı da karısına yardım etmeyen bir koca olsun istemezdim ya da ilerde kızımın anne bu bez ne işe yarıyor demesini 🙃

Annem kücüklüğümden beri elime bezi verir beni ev işlerine dahil ederdi. Aynı şekilde abime de....''Yaptığın banaysa, öğrendiğin kendine'' derdi. Çok iyi anladım yalnız başıma kaldığımda. Küçüktüm, ama yatağımı toplayıp pijamalarımı katladığını hiç hatırlamam annemin. Hatta boyumuzdan büyük işlere kalkışır, koca yatağın yerini değiştirip dururduk hatırlıyormusun Serpil😬

O zamanlar belki de kızıyordum. El bebek gül bebek büyütmediniz beni diye😍ama iyi ki de öyle yapmışlar. 18 yaşımda ailemden 800 km uzakta 5 sene yaşadım ve hiç zorlanmadım. Evlendiğimde de hayatıma kaldığım yerden devam ettim😍 Umarım kızım da böyle olur.

İşte bu yüzden ister kız ister erkek olsun alacak o bezi eline💁🏼yapmak zorunda oldugundan değil; öğrensin bilsin diye...

Ama yaşadığımız toplumda ben pek şahit olmadım ''oğlum hadi yerleri bi sil'' dendiğine... Bazı kalıplar yerleşince zor kalkıyor. Fakat şu da bir gerçek ki; kız olsun çamurdan olsun' 😁Bunu ben anne olmadan önce dediklerinde anlamazdım. Aman evlat işte derdim ama gerçekten öyleymiş. Erkek anaları kızmayın üşenmeyin bir tane de kız yapın😆 Hangimizin kocası oturup taze fasulye ayıklıyor🤷🏼‍♀️ İşler yine de kadına bakıyor evet, ama yeri geldiğinde paslaşmak, paylaşmak önemli. 

''Bu senin işin dememek'' en önemlisi!!! Toplumunuzdaki genel geçer yargıları, kalıpları yetiştirdiğimiz evlatlarla değiştirebiliriz ancak. 

Biliyorum. Çok iyi biliyorum. Bunun için sürekli seminerlere gitmeye gerek yok. Sağımıza solumuza baksak anlıyoruz zaten.

Cep telefonları evde aile bireyler arasında uçuruma neden oluyor. Ve bizde telefonla en haşır neşir benim. Tek nedeni de iş. Gerçekten WhatsApp yazışmalarımı gündüz ya da geceye saklıyorum. Akşam üçümüz bir aradayken değil. Ancak işte ne yaparsak yapalım, elimizde. Bununla ilgili çok yazdım. Neler denediğimi de…

Bağımlı mıyım, sınırda mıyım bilmiyorum da bir yazı görünce Huffington Post’ta hem bir kısmını çevirmek hem de düşüncelerimi eklemek istedim. Bakalım siz ne ekleyeceksiniz?

Psikoterapist Abby Thompson diyor ki: “Telefon her saniye gözünüzün ucunda. Aslında uzak kalmaya çalışırken daha çok zaman geçiriyor bir de üzerinizde baskı hissediyorsunuz.”

Doğru. Bildirimler kapalı. Ama haber bekliyorsam mutlaka girip bakıyorum. Mutfağa kaçtığımda, odaya gittiğimde. Bakmamam gerektiği zaman daha çok aklımda oluyor! Bazen telefonumun olmadığı 1998 öncesini özlüyorum!  Evet belki geciken arkadaşımızı saatlerce bekliyorduk, telefon kuyruğuna giriyorduk ama ne oluyordu? Daha güzel zaman geçiriyorduk. Ayrıca iş sadece işte kalıyordu. Kimse gece bir e-postaya cevap vermemizi beklemiyordu. Her ne kadar ben şu anki işimi teknolojiye borçlu olsam da işte bazen geçmişi özleyecek kadar daralıyorum.

Yazıda öneriler verilmiş. Çok kısa özet geçip kendi notlarımı ekleyeceğim.

1. “Telefonu yatak odanızda şarj etmeyin, çünkü orada siz şarj oluyorsunuz. Keza orada yemek yiyorsanız mutfak masasında da şarj etmeyin. “

Sanırım demek istedikleri rahat hissettiğiniz yerde şarj etmeyin. Uçak moduna alsam da kendisini alarm olarak kullandığım için telefon baş ucumda. Salona koysam da olmuyor çünkü en az iki kere erteliyorum. Sırf erteleme hakkımı kullanmak içim erkene kuruyorum desem. En iyisi saat almak…

2. Oyun ve çocukları yatırma sırasında elinizde almayın. İşten geldiniz, evdesiniz, tüm aile bir arada… Telefona ne gerek var? Evliliğiniz, çocuklarınızla ilişkiniz, iş-özel hayat dengeniz uyku düzeniniz için bunu yapmalısınız.

Evet öyle de ya tüm işleri telefonla hallediyorsak ve işimiz akşam 6 ile sınırlı değilse? Bazen akşam 8.30’da gelen bir mesaja acil cevap ver deniyor. O zaman ne yapmak gerek?

3. Sosyal medya kullanımını azaltın hatta ara verin.

Arkın bunu yapıyor. Sosyal medya ile işi yok. Ben de maksimum yapıyorum ancak tamamen olmuyor işte. Olamaz da. Yapabildiğim en iyi şey, saatleri sınırlamak.

4. Bildirimleri kapatın. Biri bizi dürtünce nasıl rahatsız oluyorsak, bildirimler de özel anlarda aynıymış işte. Hatta dahası var. Bildirimler kalp hızımızın ve endişenin artmasına neden olabilirmiş. Görmeye çalışmak, hemen bakamayınca merak etmek… Bağımlılığı da tetikliyormuş.

İşte bu konuda içim rahat. Bildirimlerim kapalı. Çünkü gerçekten dedikleri gibi oluyor. “Kim yazdı? Ne yazdı? Acaba acil mi? Şu an bakamıyorum bir sorun olur mu? Beklediğim e-postaya cevap mı geldi? Ay ya güzel haberse bak moral olur mis gibi” gibi sorular uçuşuyor aklımda bildirimler açıkken.

Yazının geri kalanı tahmin edeceğiniz gibi. Ailenize, arkadaşlarınıza daha çok zaman ayırın, çok uygulama kullanmayın. Haberin tamamını çevirmiyorum çünkü nasıl olsa çevrilmiştir. Sadece bazı bölümlerini aldım yukarıda yazdığım gibi.

Ben nasıl dönüp dolaşıp aynı şeyi yazıyorsam, tüm dünya aynı şekilde işte. Çünkü çığ gibi büyüyen bir sorun.

Hem elimizde telefon oturuyor hem de çocuklarımıza “tabletten uzak dur, telefonu eline alma” diyoruz. Bizi dinlemediklerinde de “ama neden” diye düşünüyoruz. Nedeni var mı? Çocuk gördüğünü yapıyor işte. Onlara sürekli “hayır” demeden önce bir durup kendimize bakmamız lazım…

Uzun zamandır devam etmek istediğim bir konu vardı. Farklı açılardan yazdım çizdim ama paylaşmak içime sinmedi. Sonra öfke ile ilgili bir yazı yazdım. Ancak, o yazıda bahsettiğim mükemmel annelik kavramındaki ironi ve tutumlarımız hakkında detaylı yazamamıştım. İşte, bu yazıyla nihayete ereceğimi hissediyorum.

Mükemmel annelik, yeterli annelik, babalık… Kime göre?  Neye göre? Hangi beklentilere göre? Yazının sonunda bu konuda bir haber vereceğimi bildirerek şimdilik bu kısmı geçiyorum.

Gelelim, iki yazı öncesindeki yarım kalan tutumlar konusuna.

Tutumlarımız nereye dayanıyor?

Çocukluktan itibaren gözlemlediğimiz, duyduğumuz ya da bize dikte edilen inançlarımıza! Sorgulamadan kabul ettiğimiz yaşlara dayanır ve hala sorgulamadan öyle davrandığımız inançlarımız bile vardır. Zamanla bu inançlar, tutumlarımıza ve davranışlarımıza dönüşürler.

İnce giyinirsen hasta olursun. Bu bir inançsa, nereden gelmiştir?

Başarılı olmak için çok çalışmak gerekir. Tabağa konulan yemek bitmezse çocuk doymuş olmaz.  Böyle inançlarınız var ise sizce bunlar nereden geldi? Kesin olarak doğrular mı?

Bu ve bunun gibi sorgulamadan kabul ettiğimiz inançlar, çocuklarımıza karşı tutum ve davranışlarımızı etkiliyor.

Çocuğumuzun yaptığı bir davranış için, verdiğimiz aşırı tepkilere bakalım: Acaba hangi inancın sonucunda verdik o tepkiyi?

Yemekte kalan son kırıntıları zorla çocuğun ağzına dayamadık mı? Aman Allah’ım! O son lokmayı yemezse aç kalır.

Başarılı olmak için çalışmak gereklidir de, bunun limitini belirleyecek kimdir? Kime göre, neye göredir? Peki, başarılı olmak ne demektir?

Ya, ince giyinirsen hasta olursun inancına ne demeli? Benim de severek uyguladığım bir kalıptır. Kalın giyinmeleri için zorladığımda ilişkim bozuldu çocuklarımla. Çünkü onlar özellikle evde, ince kısa kollu dolaşmayı seviyorlar ve kalın giydirirsem agresif oluyorlardı. Hele uyurken kalın giydirmişsem, gece bize zindan oluyordu. Bunu anlamam zaman aldı. Onların kalın, ince ve üşüme algısı benimkinden farklıymış, dediğim gibi kendi isteğime göre zorladığımda iletişimimiz bozuldu.

Bakın bu kısımda size hem bir haber vereyim hem de bu inancın beni nerelere sürüklediğini göstereyim. Geçtiğimiz günlerde ebeveyn tutumları ile yazdığım tüm yazıları derledim, topladım ve bütünleştirdim. Dilerseniz, Google Play kitaplar bölümünden indirebilirsiniz. İsmi de ‘YETERLİ ANNE BABA’ ( Burada parantez açıp içimdekileri söylemeden geçemeyeceğim. Bu isim aslında ironi içerir. Anneler ve son zamanlarda babalar da, ebeveynlik rollerinin önüne bir sıfat getirmekte son derece yaratıcılar. Aslına bakarsanız, herhangi bir sıfatla tanımlayarak sınırlandırılamayacak kadar engin bir dünya EBEVEYNLİK. Her halini içinde barındıran anneyiz. Her halini içinde barındıran babayız sadece. Yeterli miyiz peki? Kime göre, neye göre, hangi beklentilere göre? Bu sıfatlar aslında bizi daha fazla sorgulamaya itiyor. Genel bir ifadeyle bakacak olursak, ‘Yeterince yeterli miyim?’ diye sorgulamadan edemiyor insan. Parantez fazla açık kalmış, kapatıp asıl konuya dönüyorum.)

E-kitap google da onaylandıktan sonra, eşimle kitabın ismi hakkında konuşuyorduk. Oğlum kitabın adını duyunca dedi ki: ‘Anne sen yeterli değilsin, hatta fazlasısın.’

Bu cümle ile bana iltifat mı ediyor, yoksa ne demek istiyor diye düşünürken sordum. ‘Ne için fazlayım?’

‘Çünkü fazla atkı ve fazla şapka takıyorsun’ dedi.

Tatil nedeni ile her gün, hava soğuk olsa da dışarı çıktık.  Atkı, şapka, -tamam şapkalar diyelim- çocuğuma fazla gelmiş ve beni böyle tanımladı. Fazla olarak!

Benim yeterli gördüğümü o fazla olarak nitelendirmişti. Oysaki ben, montun içine hırka da giydirmediğim için kendimi kötü hissediyordum :)

Özetle, inandığımız düşünceler zamanla tutumlarımıza dönüşüyor. Tutumlarımız da ortaya çıkan davranışlarımızla gözlemleniyor. Bizim çocukluğumuzdan getirdiğimiz inançlarımız ile çocuklarımızın davranışları çeliştiğinde ise, olanlar oluyor!

E-kitapta da söylediğim gibi, hayat bir yolculuk. Anne baba olarak da ebeveynlik yolculuğumuzda yalnız değiliz. Çocuğumuz önde, çocukluğumuz arkada yola devam ediyoruz.

Sevgilerimle

Dilek Söylemez

E-kitap: https://play.google.com/store/books/details/YETERL%C4%B0_ANNE_BABA?id=WCRIDwAAQBAJ

Bağırmayan anneler,

Kızmayan ebeveynler,

Çocuğunuza yüksek sesle konuşmayın,

Kızmayın, bağırmayın!

Bu başlıklar tanıdık geldi mi?

“Bir ara çok öfkeliydim, oğluma aşırı yüklendim, pişmanım”

“Sevgili anneler babalar, lütfen çocuklarınıza kızmayın onlar bize emanet”

“Çocuğumun önünde tartıştık, sonra dönüp ona kızdım. Suçluluk hissi ile boğuşuyorum”

Bu cümlelerin sık kullanılması ve bundan pişman olmanın iki temel nedeni var:
 

1. Çocukken bu tür davranışlara maruz kalındığı için öğrenilmiş tepkiler olması
2. Sosyo-kültürel seviyenin yükselmesi, teknoloji ile birlikte pek çok bilgiye anında ulaşıyor olmanın getirdiği farkındalık
    

Beynimizin en sevdiği şey güvenli limanda olmak!

Yani güvenli (tanıdık, bildik) davranışta kalmak.

Öğrenilen davranışa, anne-babamızın geliştirdiği tepki biçimine sadık kalmak.

Kolay olan bu! Tabii eğitim düzeyi arttıkça, çocukla ilgili bilgilerin paylaşımı yaygınlaştıkça, hataların sonucu bilindikçe pişmanlık da artıyor. Kendi anne babamız, doğru davranışı bilmediği ve ailesinden öğrendiğinin bu olması sebebiyle böyle davranmış olabilir. Ancak yeni nesil anneler, öğrendiği davranış modelini uyguladığında doğacak sonuçları bildiğinden çelişkiyi daha çok yaşıyor.

Diğer ve daha önemli nokta ise şu:

Öfke duygusu ile diğer duyguların karışıyor olması. Birincil ve ikincil duyguların farkına varılamaması.

Öfkenin altında ne var?

Öfke duygusunun altında; önemsenmeme, reddedilme, engellenme, üzüntü, suçluluk, pişmanlık, yetersizlik, hayal kırıklığı hatta korku vs. duygular olabilir. Bu duygulardan aynı anda birkaç tane de olabilir.

Uzun süre üzüntüsünü bastıran bir birey, sonunda öfke kontrolünü sağlayamayabilir.

Eşi tarafından anlaşılmadığını, değer görmediği hissine kapılan bir anne, öfkesini çocuğuna aktarabilir.

İşyerinde engellenmiş olmanın verdiği hayal kırıklığını yaşayan baba, eve gelip eşine ya da çocuğuna öfkeli davranabilir.

Öfke geldiği anda onu tutmak zordur. Öfkeni bastır, nefes al, 'sakinim' telkini de işe yaramaz. Aslında yarar ama birazdan söyleyeceklerimi başarırsanız yarar.

O an geldiğinde, öfkeyi dışarıya püskürtmeden önce içe dönmek ve kendine, aslında derinde hangi duygunun olduğunu sormak.

Kolay olan, öfkelenmektir. Zor olan, çocukluktan itibaren öğrenilen davranış biçimini 'çaba' sarf ederek değiştirmektir. Çaba ise birincil ve ikincil duyguyu fark ederek olur.

Yüz yüze olsak böylesine derinlikli konuyu daha çok aktarmak isterdim size ancak, öfke seminerlerimde severek paylaştığım söz ile bitireyim yazımı.

“Öfke gelir göz kararır, öfke gider yüz kızarır.”

Sevgilerimle

Dilek Söylemez

Psikolojik Danışman

İletişim:

www.dileksoylemez.com

Ah hem de nasıl çuvallıyorum, bilseniz. Harika giden bir haftanın sonunda yaptığım bir yorum, verdiğim bir tepki ile sıfırlıyorum sanki her şeyi. Dünyanın en çekilmez annesi, kadını gibi hissediyorum.

Misal, geçen hafta Bursa’ya gittik. Heyecanlıydım söyleşiye gideceğim için. Nasıl geçecek, neler olacak… Bunu söylememe rağmen Arkın oralı değildi. O da gergin başladı güne. Öndeki arabaya kızdı, inen lastikle kavga etti. Elektrik yüklüydük resmen. Onun telefonu evde unutmuşuz, Irmak’ın montu unutmuşuz.

En sonunda arabada tartışma çıktı. Tartışma büyüdü. Sesler yükseldi. Çocuk arkada oturuyor. Bir yanım “Sus Şebnem. Annenler kavga ettiğinde neler düşünürdün, ne çaresiz hissederdin, hatırla” diyor, diğer yanım “Adam seni sinir ettiyse susma” diyor. Ne yazık ki sesi yükselen taraf da hep ben oluyorum. Daha doğrusu, önce yükselen. İki cümle sonra Arkın da benim gibi oluyor.

En sonunda arabayı kenara çektik. Ve ben uyudum.

Susmak için uyudum.

Durmak için uyudum.

Yarım saat sonra uyandığımda döndüm Irmak’a, özür diledim.

“Seni bu duruma soktuğumuz için özür dilerim. Gergindik ve bu şekilde çıktı ortaya. Ama inan bana ilişkilerde arada bir böyle oluyor. Haklısın, kim bilir ne kadar üzülmüşsündür. Seni çok seviyorum, babanı çok seviyorum. Korkma, kavga ettik diye ayrılmayacağız. Oluyor işte bazen bu durumlar. Keşke kendimizi frenleyebilseydik, keşke zamanı başa alabilsek” dedim. Ardından da Arkın özür diledi Irmak’tan. Sonra da birbirimizden. O sırada içim hâlâ kızgın olmasına rağmen, çaktırmadım Irmak’a.

(Bu arada evet kaçmak için uyumak dışarıdan antipatik görünse de bana yarıyor. Eskiden yapamazdım. Şimdi deniyorum. O yarım saat bünyeyi, ruhu toparlıyor ve ilaç gibi geliyor. Sadece yarım saat…)

Gün güzel devam etti neyse ki. Ben söyleşi, imza için yanlarından ayrıldım, akşam buluştuğumuzda bir şey olmamış gibiydi. Derinlerde bir yerde unutmadığını biliyorum. Korktuğunu da. Aslında ne yalan söyleyeyim, her gün özür dilemek istiyorum o gün için, fakat sürekli konuyu açıp hatırlatmamak gerektiğinin de farkındayım.

O günden bu yana kendimi kötü hissediyorum. Ne kadar kızgın olursam olayım çaktırmamaya çalışıyorum. Bir huyum vardır. Eğer bir iş beni strese sokuyorsa, o zaman ev etkilendiği için maddi kazancı düşünmeden bırakırım. Daha önce oldu birkaç kez.

Çünkü şu bir gerçek ki, ben sakinsem ev sakin.

Ben sinirliysem ev gergin.

Bu yüzden de adımlarımı çok doğru atmam gerekiyor. Negatif enerji yükleyen her şeyden herkesten kaçmak istiyorum sırf evin düzeni için, ilişkilerimiz için.

Anneliğimi sorguluyorum mesela. Evet ne şanslı, hep arkadaşları geliyor, kalıyorlar. Neredeyse haftanın dört günü arkadaşlarıyla beraber, bizim evde. Banyoda deney de yapıyor her şeyi karıştırarak, mutfakta istediği her şeyi kullanıyor da. Beraber oyun oynuyoruz, ilişkimiz gayet iyi. Evde özgür. Kurallarımız var, kimseyi sıkmayan daraltmayan. Şehir dışı bir yere gideceksem, beraber gidiyoruz. Görsün, farklı şehirleri görsün, tanısın diye. Babası da ben de zaten elimizden geleni yapıyoruz maddi manevi.

Zaten çok hassaslaştı. Büyüdükçe değişiyor. Söz hakkı tanımazsak, bozuluyor. Buna da çok dikkat etmemize rağmen bazen Arkın “O tabak bitecek” diyor mesela. Alttan dürtüyorum. “Doyduysa kalksın, zorlamasana” diyorum dişlerimin arasından konuşarak. Hemen gözler doluyor çünkü. Sekiz yaşını bitirmek üzere.

Kendi kararları var.

Kendi kuralları var.

E olmalı da zaten.

Bazen aç bile olsa doyduğunu ispatlamaya çalışıyor. O zaman da bize düşen “tamam” demek. Artık bu yaştaki çocukla yemek kavgası yapılmaz ki! Benden “tamam” kelimesi çıkarken Arkın diyemiyor bir türlü.

Çocukluğumu görüyorum kızımda. Çocukluğumu gördükçe de üzülüyorum anne baba tartışması sırasında hissettiklerimi düşünerek. Kendimi ispat edene kadar yaşadıklarımı hatırladıkça da korkuyorum. O kadar mücadele versin istemiyorum.

Bu nedenle çocuğunu her zaman evdeki kararlara dahil eden bir anne olmaya çalışıyorum.

Fakat işte evdeki hesap öyle olmuyor. Her zaman çarşıya uymuyor.

Bazen bir çuvallıyoruz, aynaya baktığımda iyi değil, sadece kötü yanlarımı görüyorum.

İşte o seminerler, kitaplar… İnsan bir kere bunu hissedince dinlediği/okuduğu tüm bilgiler uçuyor, hisleriyle baş başa kalıyor.

Kendi kendime tekrar ediyorum günlerdir.

Yanında kavga ettik diye kötü olamayız ki. Bak aslında neler yapan bir anne babayız, büyüdüğünde görecek. Şimdi anlaması zaten imkansız.

Annelerin de çuvallama hakkı vardır değil mi? Hem de birden fazla çuvallayabiliriz değil mi?

Yavuz 2 yaşına yeni adım atmış, anne ve babasıyla çok iyi geçinen sevgi dolu bir çocuktu. Evde oyunlar oynar ve dışarıda onlarla gezip tozardı. Uyku düzeni ve iştahı dışında her şey yolundaydı. Birden çatışmalar başladı. Yavuz üstünü giyinmek istemiyor, dışarıdan eve girerken diretiyor ve en önemlisi de insanların olduğu mekânlarda bir şeyler isteyip, olmayınca bağırarak ağlıyordu. Annesi ve babası teorik olarak bu yaşlarda bununla karşılaşabileceklerini bilseler de ister istemez bir şok yaşıyorlardı.

Markete gittiklerinde Yavuz yine anne ve babasından olmayacak şeyler istemeye başlamıştı. İstediğini elde edemeyince de herkesin içinde bağırıp, yerlerde sürünerek ağlamaya başlamıştı. Marketteki herkes sanki anne ve babası Yavuz'a işkence ediyor gibi bir tavırla onlara bakıyordu. Muazzam bir baskı vardı ve insanların bakışları neredeyse göğü delecek nitelikte güçlenmeye başlamıştı. Yavuz, anne ve babasının bu baskıdan etkilendiğini görünce, istediğini elde etmek için daha fazla bağırarak ağlamaya ve yerlerde sürünmeye başladı. Bir nevi patron benim diyordu. Babası ve annesi toplum baskısından bir anlık kendilerini kurtarıp soluğu evde aldılar. İlk akıllarına gelen şey, bu baskı altında, çocuk yetiştirmeye ait hiçbir teorik bilginin işe yaramayacağı düşüncesiydi. Sakinleştikten sonra bununla ilgili bir şey yapmamız gerekiyor sonucuna vardılar. Akşam Yavuz uyuduktan sonra bu konuyu konuşmak üzere sözleştiler. Yavuz bu arada hiçbir şey olmamış gibi arabalarıyla oynuyordu. ;)

Yazarken bile içimi titreten fakat genellikle bu yaş grubuna sahip anne babaların gündelik yaşamının bir parçası haline gelen bu ve bunun gibi olayların çözümü için ne yaptığımız konusunu ne kadar çok paylaşsak yararlı olur diye düşünüyorum. Bu nedenle ayrıntılarıyla sizle paylaşıyorum.

Peki, akşam ne yaptık?

Öncelikle Yavuz’u uyuttuk, ardından bir filtre kahve yardımı ile uyku uyku diye bağıran gözlerimizi susturduk. Çünkü konu önemliydi ve erken müdahale gerekiyordu. Sonra tüm teorik bilgilerimizi masaya döktük. Ardından irade ve özdenetim gücümüzü masaya yatırdık. Sonuç; teorik bilgimizde yanlış yok fakat irade ve özdenetim gücümüzü kaybettiğimizi fark ettik. Başkaları ne der, ne düşünür döngüsü maalesef bizi de sosyal baskının içinde kaybolmaya itiyordu. Bunu önlemek için nefes almaya, sakinleşmeye, bakış açımızı değiştirmeye ve tüm bunları ilahi bir güce sırtımızı dayayarak yapmamız gerektiği kararına vardık.

Uygulama aşamasında nefes almamız ve güçlü şekilde oğlumuzu yetiştirmeye devam edebilmemiz için dedesi devreye girdi. Büyük bir sevgi ve yardımseverlik ile günlük en azından 1 saat Yavuz’u alıp birlikte vakit geçirerek nefes almamızı sağladı. Bizde bu arada kendimiz için bir şeyler yapıp irade ve özdenetimimizi güçlendirdik. Normalleştik. Hiç sorun yaşamıyor muyuz? Tabii ki yaşıyoruz. Ama çok daha uyumlu ve tutarlıyız. Olaylara farklı bakıp olayı yönetebiliyoruz. Yani patron biziz. Hemde koşulsuz sevgisinden hiçbir şey kaybetmeden, uygun şekilde çocuğunu yetiştirmek için çabalayan bir patron.

En önemli noktayı sona bıraktım. Tüm bunları yaparken Yavuz’un annesinin tüm uykusuzluk, huzursuzluk ve öfke nöbetlerine rağmen, olağanüstü samimiyeti ve iyi niyetle çocuğumuzun yararı için çabaları çok önem arz ediyordu. Annenin mutlu ve huzurlu olması ailenin ve çocuğun huzurlu ve mutlu olması demekti. Bunu çok net bir şekilde görebiliyordum. Üniversitemi erken bitirip, üstün başarı ile mezun olmuştum. Fakat hiçbir derste bu ayrıntıyı öğrenememiştim. Babalara tavsiyem; ailenizin ve çocuğunuzun huzurlu olmasını istiyorsanız, karınızı mutlu ve huzurlu etmek için çaba sarfedin. Ne kadar mucizevi bir şey olduğunu göreceksiniz.

İşte bir sendrom da benden gelsin. Yok iki yaş sendromu, yok dört yaş sendromu… Bunun adını da ben koyayım.

Öncelikle açıklayayım. Doymuş çocuk sendromu nedir?

“Annesi-babası tarafından bebekliğinden bu yana sürekli bir yerlere götürülen, evde sınırsız oyun oynanan, aktivite üzerine aktiviteye sürüklenen, boş kaldığı zaman ne yapacağını bilemeyen çocuk. ”

Peki bu çocuğun suçu var mıdır? Hayır. Bir gram suçu yok. Eğer bir suçlu ya da yumuşatalım -sorumlu- arıyorsak, o biziz. Ta kendisiyiz.

Aktiviteler, atölyeler, çok faydalı. Tartışmaya bile gerek yok bunu. Fakat bir sınırı olmalı değil mi? Çocuk istemeden oradan oraya sürüklemek, hem piyano hem jimnastiğe götürüp üzerine bir de yabancı dil dersi aldırmak, “bak sen istemiyorsun ama komşunun oğlu buraya gitti, sen de yap” demek… Hiçbirimize yabancı olmasa gerek. Bunlar abartı mı geldi size?

O halde diğer senaryoya bakalım. Çocuk o kadar kursa gitmiyor ancak anne haftanın her gününü doldurmuş. Boşluk olduğu anda da çocukla oynuyor, saatlerce. Bir yandan kendine zaman ayıramadığı için mutsuz, diğer yandan çocuğu için bir şeyleri eksik yaptığı düşüncesinde, iç sesini susturamayan bir anne. Bu tanım bana hiç yabancı gelmedi! Acaba neden?

Sonra birden annenin işi çıkınca çocuk ne yapıyor? “Aaa ben kendimi nasıl oyalayacağım?” hissine kapılıyor. Ya da bir yere gittiğinde orada yapılan aktiviteyi beğenmiyor. Çünkü doymuş… Çünkü hep onun için zaman geçirmesine yardımcı olan şeyleri ayarlayan birileri var. Çünkü genelde olabilecek en iyi yerlere gitmiş.

Bu annelere ben de dahilim ne yazık ki. Daha doğrusu birkaç sene önceye kadar dahildim. Artık değilim. Çünkü asla sıkılmasına izin vermiyordum. Ay dur oynayalım, ay dur şuraya gidelim. Gündüz yapmam gerekenleri geceye bırakıyor, sonra uykusuzluktan aksi – mutsuz biri oluyordum. Aaa sonra benim işler bir yoğunlaştı, geceye sarkıtamıyorum, baktım çocuk oyalanamıyor. Tablet arıyor. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. İyi bir şey yapayım derken neye yol açmak üzereydim?

Ne yaptım?

Tıpkı uzmanların dediği gibi sıkılmasına izin verdim. Gerektiğinde ağladı da. Ama yok, kalkmadım bilgisayarın ya da işimin başından. Zamanla baktım, resim yapıyor, oyuncaklarını konuşturuyor, Legolarıyla oynuyor. Yani kendi kendine oyalanıyor.

Şimdi de çok istiyorum bir spor bir de sanatla ilgili bir şey yapsın. Tutuyorum kendimi. “Voleybola gidiyor. Daha ne?” diyorum aklımın bir köşesinde bir de modern dans varken. Kendi istedi mi? Hayır. “Anne ben dans kursuna gitmek istiyorum dedi mi?” Valla, billa demedi. Yok ama ben istiyorum ya, aklımın köşesinde işte.

Bize yapılmayanı çocuklara yapmak istiyoruz ya, hata bu biliyorsunuz değil mi? Çok istemiştim dans kursuna gitmek, olmadı. Şimdi sanki o istiyor gibi geliyor bana. Kitabımda #bendeğilhormonlarımyaptı diyorum da, neredeyse sekiz sene olacak, o hormonlar halen devrede sanırım.

Sizce de çok abartmadık mı? Geçen hafta ara tatildi. Bekledi ki her gün bir yerlere gidelim. Dedim “Mümkün değil. İşim var. Hem hafta sonu Eskişehir’e gideceğiz, yorulacağız. Önden dinlenelim.” Şaşırdı. Şaşırır tabii, oradan oraya koşturan anneden bilgisayar başındakine dönüştüm. Olsun. Oturduk da evde kaç gün. Dinlendik. Film izledik. Evde bir koltuktan diğerine yayıldık. Ben iş yaparken o kitap okudu… Gayet de geçiyormuş zaman. Bire bir yaşadı.

Mesela bir etkinliğe gidiyoruz ya da arkadaş doğum gününe. İçeri adım atıyoruz, tam eğlenecekler bir soru: “Buradan nereye gidiyoruz?” Başlarda kızıyordum, “anı yaşa” diyordum. Sonra yine kendime batırdım çuvaldızı. “E ama çocuk haklı.” Ne zaman buluşsak arkadaşlarla tam gün takılıyoruz. O partinin ardından bir şey yapmayınca da bozuluyorlar. Beni de öyle alıştırsan, ben de bozulurum.

Bunu nasıl yendim peki? Devamında bir yere gitmeyerek. Mutsuz oldu mu? Belki birkaç dakika. Sonra o da alıştı.

Her zaman uygulayabiliyor muyum? Tabii ki hayır. Bir devam ediyoruz, bir başka şey yapıyoruz. Söylemeye çalıştığım, en azından her çıkışımızda, her buluşmamızda saatlerce kalmayacağımızı biliyor mu? Biliyor.

Demem o ki, çocukların bir kabahati yok. Bunun sorumlusu biziz. “Nasıl alıştırırsak öyle gider” cümlesinin cuk oturduğu durumlardan biri bu işte.

Doymuş çocuk sendromu değil aslında, doyan çocuğu görmeyip iyice doyurmaya çalışan anne sendromu vardır belki.

Neden olmasın? Suçu çocuklara atmak kolay. Önce bir kendimize bakalım… Baktım, bakıyorum, bakacağım da!

Not: Uzman değil, okudukları, dinledikleriyle doğru yolu bulmaya çalışan bir anneyim. Yaptıklarım doğru ya da yanlış demiyorum. Bize göre çözüm buydu. Herkesin yöntemi farklıdır elbet…

Annem ev kadınıydı. Biz liseye başlayana kadar… Sonradan çalışma hayatına atıldı. Şimdi de işte babamla yün dükkanları var. Liseye kadar hep evdeydi. Okuldan geldiğimde tepsinin içinde hazır olurdu yemeğim… Ama yazmak istediğim mesele başka.

Evdeydi, her şeyi tek başına yapıyordu. Arkadaşları vardı ve sıkça günleri olurdu. Bakardım, bakardım, bakardım… Sohbetler, ikramlar. İncelerdim gelenleri tek tek. En çok da kıyafetlerine takılırdım. Hani sanki ben çok meraklıymışım gibi! Şimdi sosyal medyada en çok “rüküşsün” eleştirisini alıyorum. Neyse.

Bir gün dedim ki anneme: “Ben evlenmeyeceğim.” “Aaaa” dedi, “neden?” “Çünkü anne ten rengi çorap giyiyor evli kadınlar, bir de taytlarının- pantolonlarının altında ayaklarına geçen o şeyden var. Ben evlenip böyle giyinmek istemiyorum.” Bir istemediğim de akşam her çeşit yemek yapmaktı. Eti, pilavı zeytinyağlısı, salatası… Her gün hepsini yapmak inanılmaz zor geliyordu. Ki bunu halen yapmıyorum. Daha doğrusu benden her gün pilav, makarna beklemeyen bir adamla evliyim. 😊

Çok güldü annem haliyle. Takmıştım o ten rengi çoraplara. Bütün evli kadınlar, çalışan kadınlar giyiyordu. O taytların adı da füzoydu sanırım. Altına topuklu ayakkabı seçen de vardı bu taytların. Sanıyordum ki evlendin, artık renkli pamuklu çorap giyemezsin. Renkli çoraplarını atacaksın. Pantolon da giysen, etek de o ten rengi çorap seninle olacak. Etekler de düz ve dar olacak. Otururken bacaklarını paralel tutacaksın. Vatkasız da çıkmayacaksın. Tişört de giysen, ceket de kazak da, o vatkalar hep seninle olacak. Arada annemin cırt cırtlı vatkalarını alır, takardım giysilerime. Anlam veremezdim kullanılmasına…

Daha evliliğin ne olduğunu bilmeden soğumuştum. Tabii annem komik komik anlattı bana, dört – beş yaşındaki çocuğa nasıl anlatılırsa. İstediğimi giyeceğimi duydum, rahatladım. Vatka ve ten rengi çorap giymek zorunda olmadığımı öğrenince evlilikle barıştı bünye! Yalnız hâlâ ten rengi çorap fobim devam ediyor. Giymeyi geçtim, giyene bakamıyorum.

Şimdi duruyorum düşünüyorum bazen. Acaba Irmak da bizim bazı yaptıklarımız yüzünden evlilikten soğuyor mudur? Ne bileyim arada tartışıyoruz ya da ikimiz de çok yorgunuz deyip atıyoruz kendimizi koltuğa. O tam oyun oynamak istediğinde ev işi yapmak zorunda kalıyoruz, zaman geçiremiyoruz. Birimiz bir şey istediğinde diğeri söyleniyor “ben de yorgunum” diye.

Hep bir koşturma hali. Bir aralar “evlenmeyeceğim, kedi alıp yalnız yaşayacağım” diyordu. Korkumdan soramadım nedenini. Bizim tartışmalar yüzündense bozulurum diye. Neye bozuluyorsam ayrıca? Sanki tek tartışan biziz! Zaten ne zaman hır gür çıksa yanında barışıyoruz ve oturup anlatıyoruz “herkes tartışabilir” diye. Ama korkmuştum o zaman sormaya işte. Evliliği çocuğa nasıl yansıttığımızı bilemiyorum.

Evlilik meraklısı olması değil dileğim, sadece bizim yüzümüzden ya da gördüğü bir şey nedeniyle olaydan soğuması. Tek hedefi evlenmek olmasın fakat sevdiği biri karşısına çıkınca da “işte bu” desin.

Bir de not düşmek isterim: Oğlum olsa da aynı şeyleri düşünürdüm. Hani kızlar için “Evlensin, yeri yurdu belli olsun” derler. En kızdığım sözlerden biridir bu. Evlenmeden yeri yurdu belli olmuyor mu? Yalnız yaşamayı seçmiş olamaz mı? Bir kızı/kadını evlenmesi mi yerli, yurtlu yapıyor? Yanlış anlaşılmaktan korktuğum için bu notu da eklemek istedim.

Ten rengi çoraptan nereye…

Hayatımın en güzel kokusundaki iki farklı aroma onlar...

İkisi de kocaman dolduruyor kalbimi ama karışmıyorlar birbirlerine biri olmasa bozulurdu her şey, iyi ki varlar..

Evet herkes gibi bir geçiş süreci yaşandı hayatımızda tabii kolay değil, bir meleğin varlığı kapladı evimizi. Bilmeden ona vermek istedik içimizdeki tüm sevgiyi. Hatta imkan olsa komşudan sevgi ödünç almak, onu da yapacaktık kim bilir..

Hal böyle olunca ilmek ilmek işlediğimiz ilişkimizi besleyecek sevgi bırakmadık.Yeri geldi öfke nöbetleri geçirdik, yeri geldi uzak kalmak istedik. Birimiz arkadaşlarının yanına kaçmakta buldu çözümü, diğerimiz annemizin kanatları altına sığınmakta. İçten içe üzüldük mü? Nereye gidiyoruz dedik mi? Dedik! Ama değiştirecek güç bulamadık kendimizde.

Sonra oğlum doğduğundan beri sıkça olan bir mucize oldu. Oldu mu? Hayır olmadı! Sadece bir mucizeye ihtiyacımız olmadığını anladık. Biz bu sevgiyi mucizeler üzerine kurmadık dedim ya ilmek ilmek işledik..Hal böyle olunca altından kalkmak için gereken gücü de bulmuş olduk. Döndük ve işlediğimiz, seve isteye dokuduğumuz ilk ilmeğe baktık bu da bize yetti...

Anladık ki evlada en çok sevgiyi vermenin yolu bizim birbirimizi çok sevmemizden geçiyor.Tek başına onu sevmek yetmiyor. Sevgiden yana besleneceği dalların yeşil olması gerekiyor. Ve bizde yeşillenmeye başladık.

Binlerce kitap, eğitici oyuncak, iyi bir eğitim oğlumun geleceği için bana yardımcı olabilir biliyorum ve anlıyorum ama asıl bildiğim ve anladığım bir çocuğun mutlu olabilmesi için onu çok sevmek yeterli olacaktır. Öyle olmasa çöplüklerin içinde bile muhteşem gülüşü olan çocuklar olmazdı! Evlat için yeşermek gerek. O sağlıklı dallar salsın diye dünyaya, onu sevgiyle sulamak gerek. Bunu yapmak istiyorsak hayat arkadaşımızla da birbirimizi beslememiz gerek.

Üzüntülerimden öğrendiğim en önemli şey bu! ''Bizim yeşermemizi sağlayacak su sevgimiz.''

Sevgimiz sonsuz olsun.. 

Aileler olarak pek çok konuda, bilerek ya da bilmeyerek yaptığımız davranışlar nedeni ile çocuğumuzda gözlemlediğimiz davranıştan rahatsızlık duyarız. ‘Bu çocuk neden böyle?’ söylemleri sıkça karşımıza çıkar. Bu yazımda size bazı davranışların altında hangi öğrenilmiş durumlar olduğunu açıklamaya çalışacağım.

Eğer çocuğunuzun başkalarını suçladığını ve kendi hatasının sorumluluğunu almadığını gözlemliyorsanız, bunun altında şu şekilde bir yaşantı deneyimi olabilir. Mesela, masaya ayağını çarptığında ‘pis masa ne yaptın sen benim yavruma’ diye masaya bir tane vurmuş olabilirsiniz.  Cansız varlıkları suçlamak ileride de herhangi bir olay karşısında çocuğun karşı tarafı suçlamasını ve ‘ben hep iyiyim, çevremdekiler kötü’ algısını yaşamasına sebep olabilir.

Eğer çocuğunuzda suçluluk duygusu tohumlarının filizlendiğini gözlemliyorsanız, geçmiş yaşantı deneyimlerinde şöyle sahneler olabilir: ‘Yemeğini bitir yoksa arkandan ağlar!’ Yiyeceğinden fazla yemeğin konulduğu o tabağı bitirmeyen çocuğun, -yaşını da hesap edersek- ‘arkandan ağlar’ sözü ile gerçek ve mecaz anlamı kavramak için uğraşmasına ve suçluluk duygusu ile mücadele etmesine zemin hazırlanır.

Eğer çocuğunuzun otoriteden, yetişkinlerden korktuğunu gözlemliyorsanız belki de yaşantı deneyimde şöyle bir sahne gerçekleşmiştir. ‘Yaramazlık yapma sana iğneci çağırırım.’ , ‘Polis amca sana kızar.’, ‘Doktor amca sana kızar.’, ‘Garson sana kızgın bakıyor.’ gibi cümlelerle karşılaşmıştır.

Bunun, yetişkinlerden korkmak gibi sonucu olmasının yanı sıra başına bir şey geldiğinde polisten yardım isteyememek gibi, hastaneye gittiğinde doktorla muayene sürecinin -korkudan- daha zorlu geçmesi gibi sonuçları da olabilir.

Çocuğunuzun kendine güveni olmadığını, risk alamadığını, kendi kararlarını veremediğini gözlemliyorsanız, yine yaşantı deneyimlerine bakalım. ‘Dikkat et düşme, koşma düşersin, aman dikkat yanarsın’ , hatta ve hatta ‘öyle yapma ölürsün!’ Me-ma gibi sürekli olumsuz eki olan cümleleri, koştuğu, hız aldığı, belki de en zevkli anında söylemişsinizdir. ( Burada anlatılmak istenen, koruma ve kollamadan ziyade, her anını bir tehlike çemberinde yaşıyormuş gibi davranan tutumlara vurgu yapmaktır)

Çocuğunuzun kararsız olduğunu ve kendini tanımadığını düşünüyorsanız, yaşam deneyimlerinin derinlerine bir bakalım: Belki ona sürekli birbiri ile çelişen sözler söylediniz. Örneğin, ‘sen artık  büyüdün, abla oldun böyle davranmamalısın.’ demişsinizdir. Ertesi gün de ‘sen küçüksün, büyüklerin işine karışma’ demiş olabilir misiniz?

Bazen küçük bazen büyük olduğunu hangi durumlarda söylediğinizi açıklamazsanız, çocuk, hangisi doğru sorusuna cevap veremez, kimliğini bulamaz. Anne babalar kendi çelişkili durumlarını çocuklarına yansıttığında, kendi gerçek konumunu kavrayamayan çocuğun karasızlık yaşamasına  neden olur. Çocuk bazı durumlar için yeterince büyük bazıları için ise yeterince büyük değildir anlatılması gereken budur.

Eğer çocuğunuz size sürekli koşul sunuyorsa acaba geçmişte ona da çok koşul sunulduğundan olabilir mi? ‘Yemeğini bitirmezsen parka çıkamayız.’ ‘Ödevini yapmazsan tableti alamazsın.’  ya da ‘Ödevini bitirdiğinde tableti alırsın.’ Bu sözlerle istediğini elde eden çocuk, öğrendiği davranış yöntemini eline geçen ilk fırsatta size kullanır. Ondan istediğiniz bir şey olduğunda ‘şunu yaparsan bende yaparım’ diye sizi hatanızla yüzleştirir. Ayrıca yeme gibi doğal olarak yapılması gereken bir eylemi koşula bağlamak, her şeyin koşulla gerçekleşeceği anlayışını da kazandırmış olur.

Umut ederim, bazı durumlarda ebeveyn olarak tutumlarımızın farkına varırız. Çünkü bir psikolojik danışman anne sözü der ki: ‘Ne zaman çocuğumun bir davranışını düzeltmek istedim; işe, önce kendi davranışımı düzeltmekle başladım.’

Sevgilerimle

Dilek Söylemez

www.dileksoylemez.com

www.instagram.com/dileginimgeleri

Yeni nesil çocukları anlatmaya gerek yok, çocuğu olan da olmayan da anlayabiliyor nasıl bir nesil yetiştiğini. Hani şu ‘şimdiki çocuklar fena, annelerinin karnında zekâ küpü doğuyorlar’ dediğimiz nesil. Hızlarına yetişmek imkânsız değil ama emek istiyor :). Eskidenmiş o ‘çocuktur öyle böyle büyürler’ .

Çocukların hızına yetişmek için biz ebeveynler de durumu bazen abartıyoruz. Bize bu durumdan dolayı helikopter diyorlar haberiniz var mı :) ?  Parçalıyoruz kendimizi mutlu olsunlar diye…

Durun durun!  İlk önce çuvaldızı kendime batırayım.

Göktuş'a 6 aylıkken oyun masası almıştım canı sıkılmasın diye:). Şimdi yazarken gülüyorum halime. 6 aylık çocuğun canı sıkılma ihtimali… Aklımca çocuğum mutlu olacak! Ardı arkası kesilmedi oyuncak alımlarının, amacımız Göktuğ’u mutlu etmekti, anlık oldu. Sonucun doyumsuzluğa doğru gitmeye başladığını anlayınca frene bastım. Geç değil ama zor oldu. Aldıklarınla mutlu olmayan, henüz yeni alınan bir talebi elindeyken, güzel ya da çirkin farklı şeylere koşan bir çocuk düşünün.

Önlemini almak biraz sancılı oldu. Çok istediği şeyler genelde çok gerekli olmayan şeyler olduğu için, ilk önce o anda alamayacağımı anlattım ve tabii ki alışkın olmadığı için ortalık yıkıldı, mağaza ağlama sesiyle inledi. Sakin bir şekilde susmasını bekledim. Bu sırada insanın sinir kat sayısı tavana vuruyor. Herkes size bakıyor, çocuk ağlıyor, kendini yerlere attığını da bilirim… Yorum yapan bir yakınım olursa da bir kulağımdan giriyor, diğer kulağımdan çıkıyor. Hatalı olan benim ve kendi hatamı yine ben düzelteceğim. Göktuğ’a küçükken çıldırmış gibi oyuncak alırken kendi egolarımı tatmin etmişim. Şimdi normale döndürdük hayatımızı. Oyuncaklar dolapta, biz yastıklarla, tabaklarla falan oynuyoruz.

Şu saydıklarımdan bir tanesini yapmıyorum diyenin önünde saygıyla eğiliyorum. Ben yapıyordum bıraktım bunları:) .

-          Çocuk ayakkabısını bağlayacak, koşarak ayağına yapışan bir anne.

-          Çocuk ceketini giyecek, giydirip, önünü kapatan bir baba.

-          Çocuk merdivenden inecek yaşta ama yorulmamalı, hoop kucağa.

-          Çocuk tuvalete girecek yaşta tek başına ama biz lambayı açıp, kapağı kaldırıp, oturtup, silip, yıkayıp, toplayıp çıkarmazsak anne olmuyoruz.

-          Düşmesin diye yollarına halı olacağız neredeyse.

Dedim ya ben tehlikenin farkına vardığımda bastım frene. Evde temizlik yaparken onu getir, bunu götür diye ricalarda bulunuyorum, sorumluluk aldığı için çok da mutlu oluyor. Kreşte tuvalete gidip, ellerini yıkayıp çıkabilen bir çocukken ben evde tuvalete sokup, ellerini yıkıyordum. Bir gün aramızda geçen diyalaog:

-          Anne tuvaletim geldi.

-          Tamam gir  o zaman.

-          Ama kendim yapabilir miyim?

-          Tabii ki yapabilirsin.

-          Emin misin anne?  ( Göktuğ'un iç sesi, bana sesleniyor: Anne ben okulda kendi başıma hareket edebiliyorum ama sen evde edemeyeceğimi düşünüyorsun. Kendinden emin misin, bana güvenebiliyor musun artık? )

-          Evet Göktuğ, çok eminim başarabilirsin.

-          Peki lambayı nasıl açacağım?

-          Bir düşün bakalım.

Göktuğ tabureyi aldı, lambanın altına koydu, çıkıp açtı, geri indi, tabureyi lavabonun önüne koydu, tuvalete girdi, sifonu çekip, ellerini yıkamaya tabureye çıktı, sonra inip tabureyi tekrar lambanın altına koydu ve kapattı. Evdeki yürüyüşü değişti çocuğun:). Daha önce izin verilmeyen bir şeyi tek başına yapmanın mutluluğu, annenin güvenini alması, özgüvenini şaha kaldırdı.

Çocuğa faydalı olacağım derken, ileride özgürce düşünüp, kendi başına hareket edemeyen, ufak bir sekmede toplamak için destek bekleyecek bir birey yetiştirmektense, sınırları koymak gerekiyor.

Şimdikiler folik asit çocuğu, zeki çocuklar. Siz leb demeden leblebinin üretim fabrikasını kurarlar.

Yeni trende kapılıp, oğullarımızı kral, kızlarımızı prenses taçlarıyla süslediğimiz gün uçmaya başladık biz.

Helikopterden inip, yürüyüşe geçme zamanı bence:). Ben kurtuldum, darısı başınıza.

Sevgiyle kalın.

http://birannebirkadin.blogspot.com.tr/

Hoş geldin Ekim. Hoş getirdin.

Ekim benim sevgilimin ayı. Eylül melankolisinden sıyrılmış, kışın soğuğuna henüz yakalanmamış, güneşi hala ısıtabilen, gölgesi üşüten, güzel insanların dünyaya geldiği, sarı yapraklı, bal kabaklı Ekim.

Dün akşam eve dönerken yine nereden çağrıştı bilmiyorum, ne dinliyorduk ya da ne konuşuyorduk hatırlamıyorum ama "ada'mız geldi". "Ne güzeldir şimdi ada, kalabalık gitmiş, sessiz kalmıştır" dedik.

Bizim evde ada'sı gelmek diye bir deyim var. Bir yerlere kaçmak, uzaklaşmak değil de özellikle Bozcaada'ya gitmeyi özlediğimizde söylediğimiz... Kışın işten güçten fırsat olursa, yazın her fırsatta ama her sene bir kerecik de olsa mutlaka gittiğimiz can ada.

Bozcaada'yı kim sevmez? Herhalde gitmeyen. Bilmediğinden... Bir koklasa bayılır oysa.

Marmara'da yaşayan çoğunluğun düşmüştür yolu adaya. Çanakkale'nin hatta Kuzey Ege'nin mavi boncuğu. Türklerle Rumların hala kardeşçe yaşadığı, Anadolu'daki tahammülsüzlüğün, yerleşik kalabalığın ve muhafazakarlığın sıçramadığı bir yer ada. Büyük işletmeleri kendisinden uzak tutup bekaretini korumuş bir yer. Büyük otel yok, site yok, öyle heybetli bir apartman bile yok, belediye otobüsü yok, metro yok; feribot var, tekne var, bisiklet var, iki katlı, uzun camlı, ahşap kapılı evleri var aksine. Evlerin önünde güvenlik yok, iki çift sohbetlik, bir içim kahvelik atılmış tahta sandalyeler var. Samimiyetini, doğallığını, küçüklüğünü, butikliğini kaybetmemiş; bakkalını, pansiyonunu, Çiçek Pastanesini, kekik satan teyzesini, reçelci ablasını ranta kurban etmemiş, işte bu yüzden çok seviliyor.

Ama benim sevgim başka. Ben adayla, adaya aşık bir adamın bana olan aşkını bu sokaklarda çocuksu bir coşkuyla anlatması ile, bakması ile, dokunması ile başka bir bağ kurdum. Ada ile özgürlüğü ve aşkı bağdaştırıyorum bir de gerçek dostluğu. Ada benim sevgilimin gençliği demek, ikimiz için ise her daim kaçıp buluştuğumuz, sığındığımız yer demek. Aşk demek, şarap demek, arkadaşlar demek. Sokaklarına ilmek ilmek işlenmek demek, taş yollarda ayakların basmadan yürümek demek, kalabalık yapılan kahvaltılar demek.

Biz bu kalabalıktan, bu gözlerden kaçıp gittik bir gün rüzgar güllerine, gün batımında birbirimizin kızıl parlayan saçına, gözüne düştük orada, rüzgarın yüzümüze çarptığı kekik kokusu, deniz kokusu birbirimize biraz daha yaklaşınca karıştı birbirine, hafızamıza kazındı o gün, oysa o gün her şeyi unutmuştuk biz.

Adanın dokunulmazlığı bizim dokunulmazlığımız, adanın doğallığı, güzelliği bizim sevgimiz, doğallığımız, güzelliğimiz oldu, bütünleşti.

Sonrası malum. Hani bazı evler vardır içinde çok rahat ettiğin, kendi evinmiş gibi davranabildiğin nadir evler... Hani hangi koltuğa oturacağın, bacağını nasıl atacağın, dolabı açıp ne aşıracağın falan hep bellidir ya o evlerde, işte bizim de Boruzan'da oturacağımız masa, vereceğimiz sipariş bellidir, daha kalabalıksak Battı Balık'ta eller havaya yapıp, uyumadan önce Fuska'da son bir iyi geceler birası "çakarız" mesela. Biz çıkarken ne çalıyorsa gidene kadar kafamda o çalmaya devam eder, sevgilime sarılıp mırıldana mırıldana yürürüm. O da genelde "take me to the magic of the moment on a glory night" oluyor çünkü Fuska'da mütemadiyen R.E.M, Scorpions, Cranberries, Sting, Pink Floyd, HIM, RHCP, Styx, Nirvana, Led Zeppelin, Doors, Aerosmith, Hendrix babayı dinlersiniz, sırf bunun için oraya gidenlerdeniz ama denizin üstünde salaş masalarda kaleye bakarak dinlemek de bonusu oluyor.

Adaya gittiğimizde ya arkadaşlarımızın evinde kalıyoruz ya da "daha önce hiç tanışmadığımız akrabalarımızın" evinde. Öyle dedim çünkü burada ya butik oteller var ya da evlerinin odalarını kiralayan ada sakinleri. Evet, akrabanızın evinde kalıyor gibi hissettiriyorlar, mis gibi sabun kokan yastıklarda, başucu oymalı tahta yataklarda yatıp sabahına mis gibi "anne kahvaltısı" yapıyorsunuz çünkü. Nutellanın adının anılmadığı, sırf zeytinyağının üzerine limon kekiği serpip de kızarmış ekmeği bandırarak yesen bile afiyetle doyacağın mütevazi ama zengin kahvaltılar onlar.

Arkadaştık gittik, sevgiliydik gittik, evlenince hiç düşünmeden buraya geldik, çağırdılar gittik, aklımıza düştü gittik, kızımı ilk burada hissettim, doğdu, birkaç ay sonra onunla yine geldik, büyümeye başladı, Ayazma'ya kızımızla girdik. Sanki kızımız mavi gözleri buradan aldı, sarıya dönen bukleleri gün batımından, enerjisini rüzgarından, kıpkırmızı düğme dudaklarını da üzümlerinden aldı buranın. Öyle seviyorum işte.

Bu yazıyı bugün, ekimin ortasını bekleyip yayınlıyorum çünkü sevgilimin doğum gününü bekledim ve ona ithaf ediyorum.

Seni seviyorum. Sizi seviyorum!

Kimi daha çok seviyorsun? Anneni mi yoksa babanı mı?

En nefret ettiğim soruydu çocukken: “Anneni mi daha çok seviyorsun, babanı mı?” Cevap veremezdim. O gün birine kızgın olsam diğerini daha çok sevdiğimi sansam da bu soruda cevapsız kalırdım. Soran insanları da yadırgardım o yaşımda.

Yıl 2017, hâlâ bunu soran oluyor.

• Irmakcığım anneni mi daha çok seviyorsun, babanı mı?

Çocuk cevap vermiyor. Ama saz soran kişinin elinde ya, devam ediyor.

• Annenlere söyle de kardeş yapsınlar sana. Hem yalnız sıkılmıyor musun sen? Yazık sana. Söyle söyle de yapsınlar.

Yemin ederim, içimdeki ilkel insan devreye giriyor gayet “aklı başında görünen” biri bunu küçücük çocuğa söylediği zaman. Artık sözlü cevap vermenin yetmeyeceğini düşünüyorum. Öyle de hissediyorum. Yalan yok, soranın saçını çekmek güzel olabilir, ağzını dikmek daha güzel olabilir. Kan beynime sıçrıyor. Irmak ona da pek cevap vermiyor. Sonra, yalnız kaldığımızda sorguluyor durumu. Birinin boş boğazlığı, bizim evde başka şeylere neden oluyor.

Ne kadar kolay değil mi ailenin her şeyine karışmak, ufacık çocuğun hislerini düşünmeden “sırf konuşmuş olmak için” bir şeyler “gevelemek”

Neyse… Konum o değildi.

Bu anne baba sevgisini karşılaştıran soru farklı şekillerde karşımıza çıkıyor. Bazen Irmak durup dururken “bunu babamla yaparken daha çok eğleniyorum” ya da “baba, annem olmadan oynamak istemiyorum” diyebiliyor. Gayet iyi niyetle, oynamadan, dürüstçe aklına geleni söylüyor.

Hemen Arkın’a bakıyorum ne tepki verecek diye. Hani üzülecek mi yoksa sevinecek mi diye. Genelde tepkisiz kalıyor. Gözünde bir bakış yakalamaya çalışıyorum. Yok, bulamıyorum. Göremiyorum. Ya gerçekten tepki vermiyor ya da duygularını saklıyor.

Aynısı bana olduğu zaman da babasıyla olmak istediğinde ne hissettiğimi düşünüyorum. Sanırım zaman zaman bozuluyorum. İstem dışı ama. Hem bozuluyorum hem bu yüzden kendime kızıyorum.

O sırada ne geliyor aklıma? “Ama ben kariyerimi bıraktım çocuğumu kendim yetiştirmek için, yanında olmak için. Neden şimdi böyle diyor ki?” Ne kadar bencilce değil mi? Çocuk mu istedi bunu benden. “Ben doğunca bırak her şeyi birebir benimle ol” mu dedi? Sanki haberi mi var yapılanlardan? Kendi aldığım bir kararı neden ona yüklüyorum? Bunu anlamak için çok küçük. Belki de benden beklediği şey farklıdır? (Demek birimizi daha çok sevdiğini söylese, çocuk bu söyler, o zaman neler olacak?)

Sonra kendimi sorgulamalar başlıyor.

• Tabii, bu aralar sinirliyim ya ondan etkilendi. Bir de ben daha çok zaman geçirdiğim için (özellikle bütün yaz) kızan da oluyorum, izin vermeyen de.
• Neyi yanlış yapıyorum?  İyi bir şey yapacağım derken kötü mü oldu şimdi her şey?
• Tabii evden çalışıyorum ya benim bilgisayar ve telefon başında görüyor. İşimin saati de yok. Babayı çalışırken görmüyor ama. Ardından da o daha çok ilgileniyor sanıyor.
• Sabahları da uyandığı hazırlayan benim, 15 dakikada 30 kez “hadi” diyen de. Neden çocuğu sinir eden her şey benim üzerimde?
• Büyüdüğünde anlayacak bence. Nasıl ki ben şimdi annemi takdir ediyorum. Evet evet, o da yapacak. Anlayacak değil mi?
• İyi de ben takdir etmesi için mi yaptım? Teşekkür beklediğim için mi? Yooo… O zaman neden üzülüyorum?

Bitmiyor. Çocuk büyüdükçe insan kendini daha çok sorguluyor. Hele ki artık o da büyüyüp mantıklı düşünmeye başladıkça, “Hah” diyorsun, “o daha farklı baktığı için doğruyu görüyor.” Sonra da kalbine yumru oturuyor işte. Yukarıda yazdığım gibi en çok da içine girdiğin beklentiye sinirleniyorsun.

Gerek evladın, gerek eşin, gerek çevredekiler… Bu beklenti kötü bir şey. Ayağım kırıldığında kızmıştım kendime, “beklenti içinde olmayacağım” demiştim. Bak yine başa sardım, aynı yerdeyim. Beklemek ve kendini sorgulamak. İkisi de birbirinden yıpratıcı.

Herkese merhaba.

Öncelikle hepimize kazasız belasız bir gün diliyorum. Bloga aslında bambaşka bir yazı yazmak üzere girdim ama an itibariyle aklım evde, civcivimde olduğu için kendimi bunu yazarken buldum.

Dün gece ufak bir kaza geçirdik.

Ben lavabodaydım. Babasıyla beraber yatak odasındaydılar. Yatmaya hazırlanıyoruz ufaktan. Birden gümm diye bir ses duydum. Düşmelerine çok alıştırdım kendimi aslında, panik olmuyorum eskisi gibi. Ben panik olmayınca İlke de korkmuyor ve yapacağı şeye devam ediyor. O düşme seslerinden sonra ya ses gelmezdi ya da bir iki mızıldanır, "aa hadi bak ayıyla şarkı söyleyelim" dediğim an unutmuş olurdu bile.

Öyle olmadı. Gümm sesinden sonraki sessizlik hoşuma gitmedi. Birkaç saniye sonra katılma sesi duyunca, resmen klozetten olduğum gibi kalkıp yanına -tabiri caizse- ışınlandım.

Fatih hemen kucağına almış. Ne oldu? Düştü. Nasıl düşer, yanında değil misin? Yanındaydım, anlamadım, dedi. İlke "anne, anne" diye sayıklamaya başlayınca çekip kucağıma aldım. Çok kızdım Fatih'e, ama gerçekten çok kızdım. Oysa ki şimdi sakin kafayla düşünüyorum, o düşmesini ister miydi? Elbette hayır. Bu kadar sinirlenmemin ve korkmamın sebebi, onu kucağıma alırken ağzından kan gelmeye başlamasıydı. Çok az kustu kırmızı kırmızı, ya da ben o an öyle sandım, çünkü devamı olmadı; salya sümük ve kan içinde kaldık. O an elim ayağım boşaldı işte. Böylesi ilk kez oldu çünkü.

Çok hızlı hareket etmek zorundasın. Ne yapacağına karar vermek zorundasın. Sakin kalmak zorundasın. Sakinlik konusunda çuvalladım bu kez. Bir yeri mi kesildi, dişi mi kırıldı, ya kanama durmazsa, kanayan nokta neresi, çok mu canı acıyor yavrumun, çocuğa nasıl olur da müdahale etmezsin, hastaneye mi koşsak, yok önce onu sakinleştirelim vs vs vs derken bir yandan banyoda eline yüzüne soğuk su çarpıyoruz. Defalarca ağzını çalkaladık, kan durdu. Hem canı yanıyordu hem bizim gerginliğimizden etkilenmişti.

Bunu fark ettiğim an topladım kendimi. Kucağıma oturttum, tamam dedim, geçti. Saçlarını okşadım, yüzünü kuruladım. Hıçkıra hıçkıra, anne, meme, anne, meme... Kalbimin nasıl ezildiğini sözcüklerle anlatamam, her hıçkırığı tokat gibiydi benim için. Yani tabii ki Allah beterinden saklasın, insanlar nelerle uğraşıyorlar...

Ağlarken ağzını açtığında zor da olsa dudağını kaldırmaya çalıştık yukarı, kesinlikle o bölgeyi elletmiyor. Sol üst dişinin üst kısmındaki diş eti mosmordu. Muhtemelen yatağın kenarında ayağı kayıp düşerken ağzı takıldı ve diş eti sıyrıldı. Ya bunları yazarken bile tüylerim diken diken oluyor.

Üstünü başını değiştirdik, ne zaman istediyse meme verdim. Sakinleşti. Sonra da yorgun düşüp uyuyakaldı zaten. Bir süredir gece yatıp sabah kalkıyoruz ama dün gece öyle olmadı. İnledik, sayıkladık. Sonra yanıma aldım onu, sabaha kadar emerek uyudu. Umarım bu geceye özgü bir durum olarak kalır, tekrar eski sık kalkmalara dönmeyiz.

Sabah neşeli uyandı. Dudağının üstünde hafif bir şişlik ve yara var. Yarına epey toparlayacağını umuyorum. Doktora gitmedik. Ateşi, halsizliği veya başka bir şey olmadı çünkü. Başında da bir şey yoktu. Çocuklar düşe kalka büyür diyorlar ama böyle durumlarda ömründen ömür gidiyor insanın.

Ben o an yanında olsaydım olmazdı düşüncesini bir kenarı atmak lazım. Benim yanımda düşmüyor mu bu çocuk? İnsan tuvalette çişini yaptı diye vicdan azabı çeker mi? Çekmemeli. Her şey olacağına varıyor. Eminim ki bu küçük kazada ben ondan daha çok hasar gördüm. Tedbirli olmak lazım ama daha da ötesi soğukkanlı olmak lazım. Dün gece gördüm ki çocuğu korkutan şey yaşadığı kazadan çok senin tutumun.

En kötü kazamız böyle olsun.

Sevgiyle kalın...

Şeyma

Bayramla beraber artan konu-komşu ve akraba nüfusu ile karşılaştığımız bir sorun da; "amaaan ne olacak, biz de öyle büyüdükgiller". Hepimizin belki ailesi belki akrabası belki arkadaşı belki de komşusunda bu türe rastlamak mümkün. Kibarca uyarmak, kesin dille kendimizi ifade etmek, bıkmadan neye, niye izin vermediğimizi izah etmek düşüyor bizlere. Artık anne babanın acemi olmadığı, her türlü bilgiye daha çocuk dünyaya gelmeden hakim oldukları bir zamandayız.

En acemi ebeveyn açıp bir kaç saat annemisin'i okusa yeter zaten :)

Etrafın tavsiyelerini ve tecrübelerini dikkatle dinlediğimiz ama koyduğumuz kurallara da saygı duyulmasını istediğimiz bir zaman..Ancak çevresel faktörler yani "bizdeöylebüyüdükgiller" sebebiyle uygulamada sorun çıkabiliyor. Bu türü iyi tanır ve teşhis edebilirsek tedavi edebiliriz diye düşünüyorum:)

• Bu türler genelde anne babaya asla bir şey sormadan danışmadan çocuğa yiyecek içecek verirler.
• Sen "hayır onu vermiyoruz" desen dinlemez, bir şey olmaz canım derler.
• Bu türlerin çocuğu yoksa sizinle empati kuramadığı için endişenizi ya da size sorulması gerektiğini anlamaz.
• Bu türlerin çocuğu varsa tecrübesine güvenerek size bir şey sormadan çocuğunuzla ilgili karar verebileceğini düşünür.
• Çocuk kendi halinde oyun oynarken gelip abartılı bebek taklitleriyle dikkatini çekerler ancak çocuğa öğretici bir oyun kuramadıkları için onu bırakır dönüp sizle sohbet ederler.
• Siz çocuğa oyun kurup dikkatini bir şeye topladıysanız mutlaka alkış yaparak ya da çocuğa seslenerek dahil olur, dikkat dağıtıp tekrar sohbete dönerler.
• Çok sıkışırlarsa telefon ekranını burnuna sokarlar çocuğun, telefondan uzak tuttuğumuzu söylersek "aman nasılsa isteyecek, zamane çocukları cin gibi cin, bizim bilmemkimin oğlu tapletiynen video çekiyor bir görsen" derler..
• Sen pür dikkat bebeğine uygun bir gıdayı yedirmeye çalışırken, uygun olmayan bir gıdayı uygun olmayan şekilde yedirmek ve annecilik oynamak isterler..

Bu örnekler peşpeşe sıralanıp sayfalarca yazılır hepiniz okurken "ay aynı bizim x'i anlatmış" dediniz bile belki de..

Ama benim en kızdığım şeylerden biri de son olarak;

Yiyeceğe televizyona telefona ya da o sırada yapılmaması gereken bir şeye izin vermediğimde, çocuğuma dönüp ; "anne izin vermedi. Yasakmış." demeleri.. sanki dünyanın en yararlı şeyini yapıyor da ben engel oluyorum. Kaldı ki oladabilirim arkadaş. Uzak dur işte, çocuğa göstermeden bana bi sor bakalım, alerjisi mi var yasağı mı var bir öğren değil mi.. Benim oğlum daha 7 aylık ama birkaç yaşına geldiğinde burnuna çikolatayı, cipsi tutup tutup, ben izin vermeyince de ona dönüp "yasakmış annen izin vermiyor" derlerse ejderha olur yakarım vallahi.

Son Çağrı

Gelin buradan hep birlikte seslenelim, sevgili uzak akraba, canım gülüm komşu teyze, sözüm sana: 

Bebeğime süt, bal, çilek, et, yumurta, balık vs.. bunları vermiyorsam bir sebebi var saygı duy, hepsinin bir zamanı var. Sen çocuğuna emzikle bal çalıp yedirmiş olabilirsin, ben yapmıyorum saygı göster. Benim hergün yedirdiğim yiyeceği bile bana danışmadan veremezsin kabul et. Cebinden çikolata çıkarıp çocuğa uzatma. "Aman tadını bilsin ne olacak şuncacıktan"deme.

Telefondan televizyondan uzak tutmaya karar verdim, evet ben de biliyorum çok zor, daha da zorlaştırma saygı duy.

Evet biliyorum canım komşu teyzecim sen de çocuk büyüttün, biliyorum Ruşen dayının oğlu Sedat bunlardan yemiş aslan gibiymiş şimdi, ama bana ne? :) 

Kurban bayramının daha tahammül edilebilir olduğunu düşünüyorum, et ikramına kabul edebildikleri cevaplar verebiliyorum. Ancak seneye Şeker bayramında, tam da oğlum 1.5 yaşında olacakken, ikramlardan nasıl uzak tutarım, amanbişeyolmazgillerden nasıl kaçarım bilemiyorum.

Yine de hepinize mutlu bayramlar, anlayışlı ve saygılı bir çevre diliyorum.

Yeni nesil evlilikler biraz pamuk ipliğine bağlı yaşıyor gibi geliyor bana bazen. Kadının beklentileriyle, erkeğinkiler çatışıyor ve arada varsa çocuklar hep mağdur. Sorunun nereden başladığını bile unuttukları upuzun tartışmaların sonucunu "boşanalım kurtulalım" cümlesiyle sonuçlandırıyorlar. Sinirle tamam dedikten sonra bir dinginlik sonra boşandıktan sonraki psikolojik durumu düşünürken bunalımlar ve sonra ya tekrar birleşme ya da gerçekten ilişkiye son vermek. Süreç bu şekilde ilerlerken sorunlar genelde basit oluyor. Kime göre, neye göre basit…

Kendi ilişkimden bahsederek örnekleyebilirim. En çok duyduğum cümleler çevremdekilerden “ Tuğçe neden bu kadar sakin karşılıyorsun, kafaya neden takmıyorsun, nasıl başarıyorsun, bana da söyle, ben tartışınca uykularım kaçıyor, sinirlerim alt üst oluyor .” ya da “ ayy benim kocam bana böyle bir şey söyleyecek, hayatı zindan ederim ona.” Bir başak kadının sakin ve rahat olması çok fazla söz konusu değildir, bilen bilir… 5 yıl arkadaşlıktan sonra evlenip, evliliğimizin de 5. yılındayız, toplamda 10 yıllık bir ilişki. Evet, ilk yıllarda yaşımızın da verdiği gerekliliklerle tabii ki en ufak tartışmada kahrolduğumuz, uyku uyuyamadığımız zamanlar oldu ama şimdi olmuyor. Birincisi tartışırken insanın ağzından çıkanı kulağı duymaz genelde, ölçmeden tartmadan o anda son söyleyeceğini ilk söyler. İkincisi ve sonuncusu, uzanan tartışmalarda sonuç olarak karşımdakiyle birlikte ben de sıkılacağım, ne gerek var :).  Evet, basit tartışmaları sallamıyorum bile.  En basit örneği bugünkü yazışmamızdan küçük bir diyalog buyurun aşağıda.

Gökhan: Yeni egoların var senin :)  hemen havaya giriyorsun.

Tuğçe: Yeni egolar mı? Sevdim bunu. Yenilenmek iyidir. :)

Şu mesajın üstüne günlerce sorun çıkaracak insanlar tanıyorum ben. Güldüm, geçtim… Unutmamam gereken şeyler var ayrıca bunların bilincindeyim.

Evde gözümüzün içine bakan bir çocuğumuz var. Bizim ego savaşımızdan çok daha önemli onun psikolojisi.

Ayrıca inançlarım gereği basit şeylere sıkıntı yapıp büyütünce daha büyük bir sıkıntı yaşamaktan korkarım.

Biz eşimle her şeyden önce arkadaş olmayı başardık, sonra karı koca olduk. Sahip olduğumuz şeyleri büyük emekler vererek kazandık. Çocuğumuzu bile 1 hafta yoğun bakımda ölüm kalım savaşı verdikten sonra kazanmışken takmam ben tartışırken söylediği hiçbir cümleyi kafama. Sakinleştikten sonra da, konuşurum, anlaşırım. Bir gün olur da anlaşamayacağım çok ciddi kırılacağım bir şeyle karşılaşırsam o zaman düşünürüm. Takılmam maddi sıkıntılara, Allah sağlık sıkıntısı vermesin, çalışıyoruz, kazanıyoruz, hallederiz derim.

Hayatı çok güzel giderken çocuğu kötü hastalığa tutunan, eşini kaybeden insanların geçmişe özlemini gördüm ben. Bu sebeple olan günümü zevkle geçirmeyi tercih ederim.

Bunların hiçbiri demek değil ki şiddet de görsen, aldatılsan da otur evde. Oturma sakın oturma.  Ezdirme kendini sevgili hemcinsim. Aldatılmayı erkeğin elinin kiri olarak görüp katlanan kadın da, kocam bana bencil dedi, dakika durmam boşarım diyeni de tanıdım.  Kusura bakmasın da ikisi de yanlış yolda.

Boşver takma her şeyi kafana, hele de evinde geleceği senin her hareketine bağlı bir kuzucuk varsa, dinç ol, gururlu ol, güçlü ol mutlu ol her zaman.

Sosyal medya hayatımızda görece yeni bir olgu. Facebook’la ve diğer sosyal medya araçlarıyla tanışmamız demeyeyim ama hayatımızın bu kadar içinde kullanmaya başlamamız maksimum 10 yıllık bir olgu. Bu 10 yıllık süreçte sosyal medya da kendi kültürünü, normlarını, yazılı ve yazısız kurallarını oluşturdu. Haliyle kendi karşıt görüşlerini de oluşturdu.

En çok yapılan eleştirilerden birisi de sosyal medyanın herkes çok mutluymuş gibi bir algı yaratması. Geriye dönüp baktığımızda, sosyal medyanın atası bir anlamda evlerimizdeki fotoğraf albümleri. Evdeki bir fotoğraf albümünü açtığımda hep eskiye dair mutlu anıların fotoğraflandığını görüyorum. Herkesin de öyledir. Çünkü insanlar onları saklamak istiyor. Sosyal medya da aslında bizim için dijital bir fotoğraf albümünden fazlası değil. O yüzden insanların sosyal medyada sadece mutlu anlarını paylaşması oldukça doğal.

Asıl sorun insanların bunu algıladığı noktada başlıyor. Gördüğümüz fotoğrafları bir yapbozun parçaları gibi düşünürsek herkes kalan parçaları kendi hayal gücünü kullanarak tamamlıyor. Genelde de kalan kısmının da böyle mutlu olduğu şeklinde bir algı oluşuyor. Bu da beraberinde, herkes mutluymuş da bir tek biz mutsuzmuşuz gibi bir yanılsamayı beraberinde getiriyor. Sonra sosyal medyanın sahteliğinden bahsetmeye başlıyoruz. Oysa ki sosyal medya sahte değil, kimse mutlu anlarını bakın hep mutluyum demek için paylaşmıyor. O algıyı kendi kendimize biz oluşturuyoruz. Daha doğrusu, kimse gerçek hayatta olduğundan daha sahte değil. Amaç gösterişse, zaten sosyal medya yokken de takılarla, aksesuarlarla, ayakkabılarla, çantalarla, arabalarla insanlar birbirlerine gösteriş yapıyorlardı. Arkadaş ortamlarında olmadıkları bir kişi gibi davranıyorlardı. O yüzden sosyal medyaya biraz haksızlık yapıldığını düşünüyorum.

Ben Uçan Baba olarak yazmaya başladıktan sonra sıklıkla bu durumu dile getirdim. Sosyal medyada gözükenin ötesinde zorluklarla dolu bir dünya olduğunu, Melina’nın bize yaşattığı uykusuz gecelerin sayısını bilmediğimi, kolikken arabayla saatlerce ağlamasın diye gezdirdiğimizi çok defa yazdım. Diğer yandan Melina büyüdüğünde ben geri dönüp bakacağım ve zorluklarını değil, güzel hatıralarımızı hatırlayacağım. Bana bakıp güldüğü zamanları, gece üşüyüp koynuma sokulduğu geceleri, bana bakıp baba dediği zamanları, bizi kahkahalara boğduğu zamanları hatırlayacağım. İşte bu yüzden sosyal medyada, diğer bir deyişle anı defterimde de bunları biriktiriyorum.

Buradan yetersizlik hissiyatıyla kendi kendini yiyen annelere ve babalara çok net bir çağrım var: “Kendinizi sosyal medyada gördüklerinizle yarıştırmaktan vazgeçin”. Az ya da çok elinizden ne geliyorsa, elinizden gelenin en iyisini yapın, işte o zaman dünyanın en iyi anne babası siz olacaksınız. Evinize gelen misafirler ne kadar iyi anne baba olduklarından bahsetse de, sosyal medya sizde herkesin çok muhteşem anne babalar olduğu hissiyatını uyandırsa da hiç kimsenin de toz pembe bir dünyası olduğunu sanmayın. Herkesin hayatının anlatılmayan bir tarafı olduğunu aklınızda tutun. Çünkü bebekleri ağladığında her anne baba aynı çaresizliği yaşıyor.

Eğer öyle dimdik, kaya gibi, sapasağlam gelmediysen dünyaya; ağladıysan bebek olup da, bırak yavrun da ağlasın.

Çaresizliğine sabırsız davranma.

Eğer düşüp dizin kanadıysa çocukken, öfkelenme yavruna; sarıl sıkıca.

Tek ihtiyacının şefkat olduğunu unutma.

Eğer elinden bir bardak düşürüp de kırdıysan kazayla ve suçladılarsa seni bağıra çağıra,kızma yavruna; okşa başını, anlayışla yaklaş ona.

Eğer korktuysan gece karanlıkta, hatta yatarken yorganın altında,yargılama yavrunu, sokul yanına; omuz ver kaygilarıyla olan kavgasında ona.

Eğer büyüklerin konuşurken araya girdiysen,senin de söyleyeceklerin olduysa; üstelik susturdularsa seni kızgınca,sen yapma yavruna; eğil göz hizasına, dinle pür dikkat, izin ver özgüvenini korumasına.

Eğer hatalar yaptıysan bilmeden, belki bazen bilerek, sonunda da seni kırdılarsa; şans ver yavruna, onu yaralama.

Unutma, hatalarıyla var olacak o da...

Merhabalar, bir önceki yazımda kardeş kıskançlığı ile ilgili konuya değinmiştim. O yazımda, kıyaslama yapmanın çocuk psikolojisinde sağlıklı bir yaklaşım olmadığını internet ortamında çocuk yetiştirme ile ilgili biraz araştırma yapmış birinin bile bunu kavrayacağını düşündüğümden çok fazla üzerinde durmamıştım. Bu konuyu es geçtiğimde ‘Acaba gerçekten de öyle miydi?’ diye düşünmeye başladım. Şu şekilde açıklayayım; kıyaslama yapmadığını düşünen herkes gerçekten de yapmıyor muydu? Artık çoğu ebeveyn şu cümleleri kurmuyor; ‘Bak ağabeyin gibi ol’ ‘Kardeşin ne kadar uslu’ ‘Sen niye ablan gibi yapmadın?’ ‘Küçük kardeşin bile anladı sen anlamadın!’ Bu tür cümleler pek kurulmuyor, yoksa kuruluyor mu? :)  Ben bu cümlelerin kurulmaması gerektiğinin bilindiğini düşünerek, kıyaslamanın ortada görünen kısmına değil de farklı boyutuna değinmek istiyorum.

Geçenlerde katıldığım bir seminerin sonunda birkaç anne ile sohbet etme fırsatım oldu. Şimdi ergenlik döneminde olan ikizlerinden birinin çok hırslı başarılı diğerinin olmadığını anlattı. Annelik ve çocuk yetiştirme hakkında paylaşımda bulunup hoş bir sohbet yaşadıktan sonra izin isteyerek yanlarından ayrıldım.

Anne aynı, baba aynı, şartları aynı yaşayan iki kardeş neden birbirinden farklıdır hiç düşündünüz mü? Bu örneğimizde olduğu gibi ikizler bile neden farklıdır?

 “Tabii ki doğuştan getirilen bireysel farklılıklar yüzünden’ dediğinizi duyar gibiyim. Bir yere kadar bu doğru kabul edilebilir ama bir kişilik biçimlenirken, kalıtımsal özeliklerin kişiliğe etkisi çevresel faktörlerden daha azdır. Hele ki konu, başarı gibi davranışa dayalı bir özellik ise kalıtımsal etmenler devre dışı kalıyor. Fizik, ruh, zihin açısından ‘normal’ kabul edilen çocuklarda kalıtımsal özelliği bertaraf ettiğimize göre geriye çevresel faktörler kalıyor. Bu da ilk sosyal çevre yani anne-baba oluyor.

Hiç kıyaslama yapamamış olsanız bile çocuğunuzun herhangi bir davranışına verdiğiniz tepki diğer çocuğunuzu da etkileyecektir.

Bir çocuğunuza hata yaptığında aşırı tepki vermişseniz diğer çocuk şöyle düşünecektir. “Anne babamın sevgisini, ilgisini, değerini kazanmak için; hata yapmamalıyım, daha çok çalışmalıyım, başarılı olmalıyım” vs.

Bir çocuğunuzun başarısını aşırı şekilde övgü ve takdire boğmuşsanız diğer çocuk şöyle düşünebilir. “Ben zaten ağabeyim/ablam/kardeşim gibi olamam, onun kadar iyi resim yapamam, -o benden daha iyi, daha başarılı, daha eğlenceli, daha konuşkan-  ben onun gibi yapamayacağıma ve övgü alamayacağıma göre o zaman hiç denemeyeyim.” şeklinde gerçek dışı düşünce kalıpları geliştirebilir.

Peki, ne yapacağız? Haydi, size yaşanmış örnek vereyim.

Dün akşam oğlum ve babası uyku saati konusunda tartışıyorlardı. 7 yaş gizil latant dönemde olan benim oğlan ‘Bana değer vermiyorsunuz!’ diye serzenişte bulundu. Bende o anda tartışmaya katıldım. Sakin kalmaya eğittiğim ses tonumla (şaka değil) “Gerçekten babanın bu isteğinden bunu mu anladın? diye sordum. “Tamam değer veriyor biliyorum ama şu an ona kızgınım, ben ona değer vermiyorum” şeklinde cümlesini değiştirdi. İşin özü, o anda çocuğun duygusunu tam olarak ifade etmesine fırsat yaratmak. Kızgınlığını, bana değer vermiyorlar şeklinde yaşamasını engelleyip sadece kızgınlığına dikkatini vermesini sağladım.

Asıl anlatmak istediğim ise ondan sonra başladı. O an yaşanırken kızım da şöyle bir cümle kurdu  “Ben uyuyorum değil mi baba, en çok oyuncağı bana alacaksın.” dedi. Yaş 5 sayılır. Akıllı uslu olursam bana ödül verecekler. Daha akıllı uslu olmalıyım ki daha çok oyuncak alayım. Beş yaşındaki bir çocuğun mantığı bu şekilde işliyor. O an yuvarlak bir şeyler dedi eşim, bende artık bu söylem üzerine düşünür de düşünürüm. Evet, bana çocuğumun doğru inanç kalıbını oturtması için yeni bir çalışma alanı açıldı.

Son olarak diyeceğim şudur ki biz nasıl pek çok şeyi duyup kendi süzgecimizden geçirip belli kalıplar oluşturarak büyüdüysek çocuklarımız da öyle. Önemli olan o anda bunu fark edip doğru olanı gösterebilmek.

Hepinize fizik, ruh, zihin sağlığı yerinde, özünde mutlu çocuklar yetiştirmek yolunda kolaylıklar diliyorum.

Sevgilerimle,     

Dilek Söylemez/Psikolojik Danışman  

http://www.dileksoylemez.com         

İletişim/Facebook: Dilek Söylemez                                                                                      

Yıl 2002, aylardan mayıs. Dönemin başından beri hazırlandığımız ve son zamanlarda yoğun bir şekilde emek verdiğimiz programımızı bugün sunacağız. Kostümler hazırlanmış, saçlarımız örülmüş, müzik, sahne ve ışık titizlikle ayarlanmış ve son provalar yapılıyor. Her yer kelebekler, yıldızlar, çiçekler ve renkli olan her şeyle süslenmiş vaziyette.

Veee perde açılıyor, gösteri başlıyor. Önce biz kızların dans gösterisi var, sonra Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler- bilin bakalım Pamuk Prenses kim? :). Sonra meslekler ve canlandırmalar derkeeen eğlenceli ve heyecanlı bir gösteri bizleri ve ailelerimizi bekliyor. Öğretmenimizin çalıştırdığı gibi bölgesel müzikler- bölgesel müzik dediğim roman havası…- eşliğinde dans gösterimizi yapıyoruz. Salon, gösterimizi çok renkli ve sevimli buldu, her hallerinden belli, deli gibi alkışlıyorlar. Sonra prenses ve cüceler olarak yeni gösterimize başlıyoruz. Gösteri sırasında dünyadaki tüm 0-6 yaş grubu kız çocukları arasında en havalı benim. O prenses kostümü, o saçlar, o yürüyüşler, cüceler ve prens falan Allaaah yansın be! :D

O dönem aşık olduğum çocuk da prens olmasın mı! Allahım utanıyorum, kızarıyorum ama bir yandan da çok havalıyım :D Derken bu performans da bitti. Meslekler etkinliğine geçtik. Tüm arkadaşlarım avukat, doktor, öğretmen, mühendis vs. seçmiş, hazırlanmış gelmiş. İşte cübbe giyenler, beyaz önlüklüler, baret takanlar falan büyümüş de küçülmüş meslek sahibi bireyler olarak sahnedeyiz. Peki ya ben? Ben manken olmayı tercih ettim efendim :D Dünyaca ünlü bir modacı (!) imzalı kombinimle- kombinimi annem hazırlamıştı, kameraların önünde olmaya yıllardır alışmış bir model edasıyla yürüyorum. Omuzlar, baş, bakışlar ve poz! Catwalk kere catwalk sergiliyorum sahnede :D. Var mı benden güzeli dünyada konulu şiirimi de okuduktan sonra meslekler gösterisini de tamamlıyoruz ve ünlü kişileri canlandırdığımız son etkinliğimize geçiyoruz. Hepimiz o dönemin en ünlülerinden birer kişiyi canlandırdıktan sonra gösterimiz sona eriyor.

Dönem başından beri ailelerimiz de gösterinin hazırlanmasında, kostümlerin, sahnenin ve diğer tüm detayların ayarlanmasında bizimle beraber çalışmışlardı. Gösteri hakkında her ayrıntıyı biliyorlardı. Yani, kısmen her ayrıntıyı biliyorlardı… Bilmedikleri küçük bir ayrıntı vardı. Aslında öğretmenimiz bu gösteriyi yıl sonu temalı olarak değil Anneler Günü temalı olarak planlamıştı ve tarihi de mayıs ayının ikinci pazar gününe denk getirerek annelerimize bir jest yapmıştı. Üstelik her birimiz annelerimiz için küçük birer hediye düşünmüş ve annelerimize Anneler Gününe özel hazırlanmış küçük mıknatıslı heykelciklerden almıştık. Küçük heykellerin her biri anneyi simgeliyordu ve hem bizim annelerimize verdiğimiz ilk hediye olması hem de bir sürpriz niteliği taşıması açısından hepimiz için çok anlamlıydı.

Sadece benim için anlamlı değilmiş ki... Yıl olmuş 2017, annemle 21. Anneler Günümüzü yaşıyoruz ama o heykelcik hala evimizin bir köşesinde duruyor.

İlk hediyem evimizin bir köşesine anlam katan küçük bir simge sadece. Hediyemin evimizin o köşesindeki yerinin hiç değişmemesi gibi benim de annemin kalbindeki yerim hiç değişmedi. İster manken olayım, ister psikolog, ister anaokulunda olayım ister üniversitede, hiç fark etmez. Ben hala, annemin gözünde ona ilk hediyesini veren küçük Pamuk Prensesim :)

Yaşımız kaç olursa olsun, bebeklikten çocukluğa, çocukluktan gençliğe, gençlikten kendi çocuğumuzun annesi olmaya kadar hayatımızın hangi döneminde olursak olalım, annelerimiz için o küçük prensler ve prensesler olarak kalacağız. Daha önce hayatınızda olmayan bir insanın, herhangi bir zamanda hayatınıza dahil olup sanki tüm hayatınız boyunca yanınızdaymış gibi hissettirmesi ve kendisinden önceki tüm duyguları saf dışı bırakması sadece anneliğe mahsus bir durum herhalde. Yaşamadım bilmiyorum ama bahsettiğim bu her daim küçük prensler ve prensesler olarak kalma durumu bir harika dostum!

Allah annelerimizi başımızdan eksik etmesin. Başta benim güzel annem olmak üzere yeryüzünde ve cennetteki tüm annelerimizin Anneler Günü kutlu olsun.

İyi ki varsınız ve var olmuşsunuz hayatımızın en büyük şansları!

Günümüzde maalesef anne ve çocuklar arasında iletişim kopukluğuna çok sık rastlıyoruz.

Peki bunun sebebi ne olabilir, iyi anne olamamak mı?

Yoksa çocuğumuzun her dediğini yapmadığımızdan mı?

Ya da sıkıldığı oyuncağın yerine yenisini almadığımızdan mı?

Ne yazıkki çağın hızına yetişemediğimiz zamanlar oluyor. Bazen çocuklarımıza, bazen de kendimize bile zaman ayıramadığımız, sonrasında keşke dediğimiz günlerimiz oluyor.

Standart kahvaltı, ödev, okul hazırlığı, koşuşturmaca, ev, yemek telaşesi, öylesine çok bırakıyoruz ki kendimizi, akşam yorgun, agresif bir anne ile karşılaşıyor çocuklarımız. Hayatın akışına bırakırken kendimizi unutmayalım, hangi çocuk dinç anne istemez ki? Mesala annem çocukluğumuzda, işten, gelen gidenden, yemek telaşesinden bize zaman ayıramazdı. Anne olana kadar, anne profili gözümde kurulmuş bi robottu. Ne yanlış!

Bugün çocuklarınız ile özel vakit geçirin.

Mesela oyun oynayın, kitap okuyun, ufak bi kaçamak yapıp tatlı yiyin, telefon, tablet, televizyondan uzak durun, şarkı dinleyin. Bir saat bile olsa, çocuğunuza özel zaman ayırın, inanınki bu, çocuğunuza dünyanın harcamasını yapıp aldıklarınızdan daha çok heyecan verecektir..

Çocuklarımıza, sussun, ağlamasın diye verdiğimiz telefon, televizyon, tablet inanın bizimle iletişimini her eline alışında, daha da çok koparıyor.

Anne olmak çocuğunun her dediğini yapmak taviz vermek değildir..

Bazen diyorum “Çok mu haksızlık yapıyorum adama?” O, gelecekle ilgili kaygılarından bahsederken, eskisi gibi tam zamanlı bir işim olmadığı için, üzerime alınıyorum. Sanki her şeyin sorumlusu benmişim gibi.

O, yorgunum dediğinde “ama ben de yorgunum” diyorum, yoğunluğunu dile getirmesine fırsat vermiyorum sanki… Hatta birkaç kez “Sen bütün gün iş yerindesin, oturuyorsun, bana bak, o toplantı senin bu toplantı benim koşturuyorum bir şeyler yapabilmek adına, üzerine evdeki bütün işleri de ben yapıyorum, kim daha yorgun görelim” diyorum.

Irmak’la az oynadığında “tabii, baba olmak!” diyorum.

Evet, çok sevsem de, çok aşık olsam da, hislerimi her zaman dile getirsem de, yukarıda yazdıklarımı da yapıyorum. Sonra, ailece gittiğimiz bir etkinlik sırasında çocukla çocuk olduğunu görünce kızıyorum kendime. “Ne istiyorsun kadın” diye… Sen bu adamın bir bakışını severken, nedendir bu beklenti?

Çünkü. Hani hep “erkekler şöyle düz, böyle düz” diyoruz ya. Bu aslında onların bakış açısı.

Evde her şeyi benim kadar takan biri daha olsa yaşayabilir miyiz? Hayır.

Benim kadar panik olsa yapabilir miyiz? Hayır.

Bu bakış açısına da ihtiyacımız yok mu?

Onun içinde kopan fırtınaları dinlemek istiyorum, anlatmıyor. İlk tanıştığımız günden bu yana şikayet ettiğini duymadım hiç. Kayınpederimin rahatsızlığı nedeniyle çok zor zamanlar geçirdi bundan birkaç sene önce, yalvardım konuşmak için, yalvardım sarılmak için, ona dokunduğum an güçsüzleşeceğini hissettiği için uzak durdu belki de. Konuşmadı.

Bu da onun mücadele yöntemi. Neden benim gibi olmasını bekliyorum? Neden benim gibi olmasını istiyorum? Varsın anlatmasın… Sessizce yanında oturarak destek olamaz mıyım?

O beni tüm çılgınlıklarımla sevmedi mi? Ben ona bu haliyle aşık olmadım mı?

Şimdi aşamadığımız tek bir sorun var: Çok büyüterek yaşadığı gelecek kaygısı. Onun için de zaten gereken adımı attı. Üzerime düşen “beni suçluyorsun” demeden, sadece dinlemek… Tıpkı onun bana geçen sene yaptığı gibi…

Kadınları karmaşık, erkekleri düz olmakla suçlamasak daha güzel olmaz mı birliktelikler? “Erkekler bizi anlamıyor” derken iyi hoş da biz onları anlamaya çalışıyor muyuz peki? Neden daha güçlü olmalarını bekliyoruz? Biz nasıl onların kollarında kendimizi güvende hissetmek istiyorsak belki de onlar da aynısını düşünüyordur… O bana gelecek kaygılarından söz ederken haklı olamaz mı? Kendimi suçlamadan bakamaz mıyım aynı pencereden? Evet, kaygıları, korkuları var. Çünkü sırtında kocaman bir yük var bir zamanlar bölüştüğümüz. “Yanındayım” demem işe yaramıyor. Bırakayım konuşsun. O bana yük gibi bakmıyor ki… O, sadece konuşarak rahatlayacaksa neden buna izin vermiyorum?

Yazarken düşünüyorum, silmeyeceğim bunları. Aynen böyle yayınlayacağım. Çok sevdiğim insana neden bazen haksızlık yaptığımı düşünüyorum? Bence neden biliyor musunuz? Belki de “ben sana haksızlık yaptım öyle konuşarak, yanlış kelimeler seçerek” cümlesini duymak içindir? Belki tüm hırsım bana “istemeden” yansıttığı suçluluk hissi içindir…

Oysa gurur duyuyorum. Özellikle de son attığı adım için. Tıpkı geçen sene benim yaptığım gibi… Hepimizin kaygısı var, ancak sürekli bunları düşünerek geçiremeyiz günü. Geleceği düşünmeden yaşayan var mı? Yok! Fakat her saniye de bunun için endişelenerek geçmez ki…

Uzun zamandır bir oyun oynuyorum. Çok mu kızdım bir şeye, birine? Hemen kağıda eksileri artıları yazıp iyi yönden bakmaya çalışıyorum. Şükretmenin yanında, yaşadığım şeylerde pozitif tarafı görmek için uğraşıyorum. Başka şekilde düşününce işin içinden çıkamıyorum.

İşte bu da benden hem kendime, hem de size bir itiraf olsun…

Oğlumun bu cümlesini hala kulaklarımda duyar gibiyim. Ahhhh, Allahım ne zor günlerdi...

3 yaşa kadar her şey rahattı. Sabahları uyuduğu için, adeta parmak uçlarımda sessiz sedasız evden çıkarak işe gittim. 3 yaşla birlikte, sabahları tam kapıdan çıkmak üzereyken, odasından koşa koşa çıkarak, "anneeee işe gitme ......... lüfennnn işe gitme" diye hem bağıran hem ağlayan bir ufaklık....

Okuduğum kitaplarda, evden sessiz sedasız çıkmayın, sizin gittiğinizi görsün, ve akşam şu saatte eve geleceğinizi söyleyin yazıyordu. Evet, her sabah bende öyle yaptım. Zaten sabah erken uyanıyordu. Oğlumu bazen ikna edebiliyordum, bazen de ağlayarak bırakmak zorunda kalıyordum. Ağlayarak işe gitmişliğim çoktur. Annemin dediğine göre, kapı kapandıktan sonra, susup hiçbir şey olmamış gibi salona gidiyor diyordu. Ama gel sen bana anlat :(

Bu konuya çözümü aslında oğlum buldu. Bir sabah ağlayarak, "anne kahvaltı yapalım bari" dedi. Hemen kafamda ampul yandı. İşe gitmeden önce ona zaman ayırırsam sorun da kalmayacaktı. Bunun adı, beraber kahvaltı yapıp, çizgi film seyretmek oldu :)

Sevgilerimle ,

5 yaşındaki oğlumun yuvası, evimize çok yakın olduğu için çok şanslıyız. Aynı yuvada 3. senesi ve hiçbir sabah alarm sesiyle uyanmadık.

Taha 7.30'da yatağından fırlayarak iner ve koşarak yanıma gelir. Sabah kahvaltısına kadar odasında oynar veya çizgi film izler.

8.30'da kahvaltısı bittiğinde giyinir, dişini fırçalar ve camdan havaya bakarak ayakkabısını ve montunu seçer.

8.50'de evden çıktığımızda 9.00'da sınıfında olur. Ben 9.30'da arkadaşlarımla yürüyüşe başlayıp 10.30'da içilen kahve ve sohbet ardından eve gidip hemen mutfağa girerim. Akşam için Taha'nın en sevdiği yemeklerden köfte, patates, pilav, salata hazırlığına başlarım, bir yandan da ertesi gün oyun günü bizde olacağı için, çocuklara çikolatalı kek ve annelere hafif bir cheesecake yaparım.

Taha'nın odasına girer oyuncaklarını toplar, küçülen kıyafeti, eksiği var mı diye bakar, gerekli notları alırım. Ertesi gün için çocuklara çilek ve simit yanına nesquik almak için markete gider ve 4'te okul çıkışına kesinlikle geç kalmam; çünkü ilk gelen ve sona kalan anneleri tesbit eden bir jenerasyon söz konusudur. Hava güzelse parka oyun oynamaya, yağmurluysa eve gideriz. Biraz çizgi film seyredip, petit beure yiyip, süt içip televizyonu kaparız.

Salonda lego oynar puzzle yapar, roller blade kayma çalışmalarını tamamlar ve odaya geçeriz. Çizgi çizme, boyama, sulu boya, labirent, şekiller çalışır yorulunca oyuna geçeriz. Saat 6'da Taha'yı Harika Kanatlar veya araba dizme oyunuyla baş başa bırakır, mutfağa geçerim. Yemekleri ısıtırken Taha'yı çağırır, sofrayı kurmaya yardım etmesini rica ederim.

Yemek yerken ipad ile en sevdiği şarkı oyun filmleri seyreder ve bitince banyoya geçeriz. Oyun oynayarak yıkanır, durulanırken bildiği duaları her gün tekrarlar ve pijamasını giyip saçı kuruyunca salona geçer.

8.30'da odasından bir hikaye kitabı seçer ve birlikte yatağa girer okuruz. Hikaye bitince diş fırçalayıp çişini yaptıktan sonra, odasına geçer, yatağına çıkar ve klasik müzik dinleyerek uykuya dalar.

Sabah uyandığında "rüya gördün mü canım oğlum" diye soracağım, o da bana "anne gözlerim kapalıydı, böyle olunca rüya görülmez ki" diyecek:))...

Hayatları da, rüyaları da, her günleri de kendileri ve kalpleri gibi güzel olsun çocuklarımızın... Sevgiyle kalın...

Şimdi düşününce bir asırmış gibi gelen, asla bitmek bilmeyen 4 koca saat sürmüştü annemin ameliyatı… Ve sonuçta bizi bekleyen 3 tıkalı damarla karşılaşmıştık. Benim annemin de, diğer tüm anneler gibi kendisinden başka herkesi düşünüp, ömrünü çocuklarına adarken, kendisini, sağlığını ne derece ihmal ettiğini asıl o zaman anlamıştım. Stres, aşırı yorgunluk, kötü beslenme, sigara kullanımı ve elbette hareketsizlik onu bu sonuca gün be gün hazırlamıştı.

Bir an önce bu karamsar tablodan uzaklaşıp, bu konudaki bir egzersiz uzmanı olarak sorumluluk hissetmeye başladım.

Ablamın da yardımlarını alarak, uzaktan da olsa annemi hareket etmesi için motive etmeye, açık havada yürümeye ikna etmeyi kendime hedef edindim. İlk başlarda her ikimiz için de zor olan bu süreç, annemin hangi aşamalardan geçerek düzgün beslenme ve sürdürülebilir yürüyüş konusunda bilinçli olma durumuna geldiğini yavaş yavaş paylaşmaya devam edeceğim.

#annelütfenyürü

2 çocuğumu artık belli bir yaşa getirdim ve beğenilerini, tercihlerini daha net ifade edebilecek, öz bakım becerilerini gerçekleştirebilecek yaşa geldikleri için kendi içime daha fazla dönmeye zamanım oldu. Yazı yazmaya başladığımdan bu yana paylaşımlarımın içeriği de değişti. Buna sebep olan ise şu an bu yazıyı yazmama da sebep olanla aynı.

Bir süre önce şunu fark ettim; çocuklarım, kendi fotoğraflarını paylaşmamı istemiyorlar. Sadece Instagram’da da değil, Whatsapp’da aile grubuna da atmama sıcak bakmıyorlar. Arada sırada ‘Bunu atabilirsin teyzem görsün, abim görsün’ dedikleri fotoğraflar oluyor.  O yüzden bende kişisel hesabımı dondurdum.

Geçen hafta, oğlumun bir duygusunu fark ettim ve artık bunun üzerine, ciddi karar verdim. Olay şöyle gerçekleşti;

Yazılarımı paylaştığım açık hesabımda, altına kurduğumuz diyaloğu da ekleyerek oğlumun okulda yaptığı bir faaliyeti paylaşmıştım. Paylaşımı ona gösterdiğimde yüzündeki mutsuzluk ifadesini görünce, yaptığım yanlışı anladım. Rahatsız olmuştu ve ben ondan izinsiz paylaşmıştım böyle bir şeyi.

Yaptığımdan çok utandım ve kendimi sorguladım. Neden böyle bir paylaşımı yapmaya gerek duymuştum ki! Takip ettiğim kişileri, özellikle anne olanları zaten yıllardır takip ediyorum ve etkileşimimiz vardı. Onların da çocuklarıyla olan paylaşımlarına bakıyorum. Anneler olarak bu çerçevede, hepimiz yavrularımızı paylaşmaktan pek memnunuz. Belki bu yüzden, ‘Bakın bizim oğlan da böyle yapmış’ deme dürtüsü ile paylaştığım sonucuna eriştim kendi içimdeki sorgulamamla.

Hayat da böyle değil mi zaten! Paylaşmayı seviyoruz. Sadece boyut değiştirdi durum. Eskiden- hani şu altın günlerinde- anneler takılarını takar, en güzel ev terliğini çantasına koyar toplanırdı o altın  günlerinde. Çokça ergenlik kız da bu yolda telef olmuş olabilir :) Falancanın oğlu bankada müdür olmuş, ah ne mutlu, filancanın kızı zengin bir koca bulmuş, ah ne şanslı vs. herkes olanı biteni ortaya döküp kendini anlatma derdinde değil miydi Allah aşkına!

Bizler de yaşam biçiminin değişmesiyle -zaten çoğu kişi çalışıp eve yorgun argın dönüyor-, hafta sonunu ev içinde kalarak kim geçirmek ister- kendimizi gösterecek başka platformlar oluşturduk.

Anneler çocuklarını, genç kızlar kıyafetlerini, delikanlılar en iyi profil fotoğraflarını, yazarlar kitaplarını, diyetisyenler en başarı gösteren hastalarını lanse etmek için yarışmıyor mu?

Oğlumun yüz ifadesinden çıkardığım sonuçla, izinsiz değil resmini bir faaliyetini bile paylaşmamaya karar verdim. 

Bu karar, az biraz beni zorluyor itiraf ediyorum, çünkü hayatımda en büyük yere onlar sahip ve gurur duyduğum şeylerini paylaşmak istiyorum yalan yok. Bir yandan da ileride bundan rahatsızlık duyacakları paylaşımlar olursa diye de çekiniyorum. 

Birçok anne, (Buna şu an ben de dâhilim), çocuklarının hayatlarındaki özel durumlar dâhil pek çok paylaşımlarda bulunuyor. Bence artık hepimizin bu konuda alması gereken kararlar olduğunu düşünüyorum.

Bir anne olarak, ileride çocuğumu nasıl etkileyeceği kaygısını taşıyarak bu yazımı paylaşıyorum.

Sevgilerimle,

Dilek Söylemez

“Hayat, ona ne yüklediğinle anlam bulur.” D.S.

Sosyal Medya: @dileginimgeleri

Hani hep çocuklarımıza nasihat veririz, uzun uzun anlatırız, bize sıkılarak bakarlar... Bu kez çocuk Şebnem’den kızıma mesaj göndermek istedim. Sonunda dayanamadım, annelik hormonlarım ağır bastı, o başka. :)

Sınıf birincisi olmak için uğraşma. Bazen sonuncu olmak bile güzel. Okulunun tadını çıkar… Hep birinci olmaya çalışırsan en ufak bir başarısızlıkta mutsuz olursun. Ne gerek var? (Benim bütün çocukluğum yarışarak geçti. Elime ne geçti peki? Yarışmadan da başarılı olmak mümkün.)

Bütün arkadaşların seni çok sevsin diye çaba gösterme. Herkes herkesi eşit derecede sevemez ki. Sen sevgini göster, saygını göster ama biri eleştirdiği zaman da hemen yıkılma. Bir de şu var, istesen de herkesi eşit sevemeyeceksin. Bunu fark ettiğin an üzülme.

Haksızlığa uğradığını hissettiğin an sonuna kadar hakkını ara. Seni, en iyi sen savunursun. (Bir de annenle-baban…)

Annenin sana sormadan elbiselerini, kitaplarını vermesine izin verme. (Benim bir terlik anım var ki, hâlâ içim cız eder hatırladıkça. Annemin de... Hatta bunu okuduğunda beni arayıp “ama yine mi” diyecek. Eminim)

Net ol. Bir şeyi istemiyor musun, “söyle.” Zorla yapma.

Empati kur; yani karşındaki insanın o an, sen bir şey yaptığında/söylediğinde ne hissettiğini anlamaya çalış.

Hatalar en iyi yaparak öğrenilse de zor durumda kalmamak, kendine zarar vermemek için anne babanın sözünü dinle. Her zaman olmasa da dinliyordum ben. Bak gerçekten…

Korkuyorsan, korkuyorum de. Kahramanlık yapmanın gereği yok. Korkmak, tıpkı sevinmek gibi çok normal bir his. Yeterki söyle… Söyle ki sana yardım edebilsinler.

Her söyleneni yapmak zorunda değilsin. Karar vermeden önce iyi düşün, iyice tart. Karşı çıkabilirsin. Bu senin en doğal hakkın.

“Ama o benden daha güzel”, “keşke benim de öyle bir odam olsa” diye düşünmen çok doğal bir süreç. Ama yapma. Elindekilerle mutlu ol. Sen çok güzelsin. Kendinin, sahip olduklarının değerini bil.

Teknolojiyi sev fakat teslim olma! (Nasıl şimdi tablet varsa bizim zamanımızda da Game Watch vardı. Onu da günde belli bir süre oynayabiliyorduk.)

Büyüyüp bakkala gitmeyi seveceksin ama sonra da “hep ben mi gideceğim” diye isyan edeceksin. Hazır ol.

Hayal kur. Hayal kurmak çok iyidir… Hepsinin peşinden de git. Olmuyorsa da yıkılma. Ayağa kalk ve devam et.

Ay bir dakika dayanamıyorum. Anne kimliğim öne çıktı yine… Öyle duygusal yazılar benlik değil sanırım.:)

Geceleri kendi yatağında yat. Bizi merak ediyorsan gel bak ama sonra kendi yatağında dön.

Soğuk havada kısa kollu tişört giyeceğim diye tutturma.

Bir yemeğin tadına bakmadan “sevmiyorum” deme.

“Ne” değil, “efendim…”

Tayt üstüne etek giyme be çocuğum… Benim gibi rüküş olma.

Tamam kendi kararlarını dinle de bize de ara sıra kulak ver cimciriğim.

Her tatlı yemek istediğinde “hayır” dediğim için bana öyle bakma. Bunu seni düşündüğüm için yapıyorum.

Bir de sen beni boşver, böyle kararlı davranmaya devam et. İtiraf ediyorum, bayılıyorum kendi kararlarını kabul ettirmek için direnmene, çaba göstermene. Lütfen hep böyle ilerle.

Bu yazıyı Irmak’a okutsam mı dersiniz? Zaten okuma yazma biliyor, artık her yerde yakalanıyorum. Google’a “Şebnem Seçkiner” yazıp arıyormuş.

Dikkat Şebnem dikkat. :)

Ailenin birlikteliği ve bağlılığının, çocuklarımızın mutlu bireyler olarak yetişmesindeki önemi tartışılmaz.

Genç yaşta evlenerek geldiğim Türkiye'de çok mutlu bir evliliğim olmasına rağmen aileme özlemim hiç azalmadı. Biraz da bu nedenle çocuklarımın mümkün olduğu kadar yanımda kalmasını istedim.

Sakın bunu sadece kendimi düşündüğüm için yaptığımı sanmayın lütfen! Unutmayın ki çocuklarımız eğitimini önce biz ebeveynlerden alır.

Özellikle ergenlik çağının, çocukların anne-babasına en fazla ihtiyaç duyduğu dönem olduğunu düşünüyorum. Kişiliklerinin gelişmeye başladığı, dış etkilere, zararlı alışkanlıklara en kolay kapılabilecekleri bu dönemde anne-baba kontrolü çok önem taşıyor. Lise sonrası aynı şehirde bile olsalar çocuklarımız artık birer yetişkin olduğundan, ister istemez aileden bağımsız yaşamak isteyebiliyorlar. İşte bu döneme kadar sizden alacakları terbiye ve eğitimin önemi çok büyük.

Şimdi artık üç yetişkin çocuk annesi olarak gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki, huzurlu, sevgi dolu bir ailede büyüyen çocuklar hangi okullarda okumuş olurlarsa olsunlar hayatta hep başarılı oluyorlar.

Sevgili anne-babalar,  lütfen kendi hırslarınız yüzünden hem çocuklarınızı hem de kendinizi mutsuz etmeyin. 

Sevgiler, 

Merhabalar sevgili anne-babalar ve büyükanneler-büyükbabalar,

Bugünkü yazımın kitlesi biraz geniş, resmen soyağacınıza hitap ediyorum efendim :)

Bugüne kadar hep anne, baba ve çocuk açısından gözlem yaptık ve hep bu üçlüye göre değerlendirmede bulunduk. Fakat çekirdek ailenin dışında da çocuğu etkileyen faktörler var. Bu faktörlerden belki de eeen mutlu mesudu, eeen tatlısı ve en canı, tabii ki anneanneler, babaanneler ve dedeler:) İşin büyükanne ve büyükbaba kısmına baktığımızda onlardan genelde şu cümleyi duyarız: “Evlat sonuçta, evlat da çok seviliyor elbet ama bu torun çok başka bir şey!”

E gerçekten de öyle efendim!

Yetişkinlikten yaşlılığa doğru yola çıkmış ve zamana yorgun düşmüş bu büyük insanlar, söz konusu torun olunca yorgunluklarını bir yana atıp çocuklaşıyorlar, çocukluklarına dönüyorlar ve torunlarıyla birlikte her şeyi yeniden öğrenip onlarla oyunlar oynuyorlar.

Yakın zamanda en somut haliyle şahit olduğum bu durum büyükannelere ve büyükbabalara o kadar çok yakışıyor ki! Bkz. dayımla yengem:) Kaya’dan önceki yazılarımda bahsetmiştim sizlere. Kaya doğdu doğalı dayım ne yerde ne gökte! Adamcağız yıllardır dede olmayı bekliyormuş meğer. O ne sevinç, o ne mutluluk, yarabbiiim sen nazarlardan koru! Yengem deseniz o küçük adamın her halini fotoğraflayıp bizimle paylaşmaktan asla geri durmuyor, muazzam bir heyecan içerisinde, gerçekten harika!

Tıpkı benim bahsettiğim gibi hepimiz büyükanneler ve büyükbabalarla ilgili hoş anılar hatırlarız. Şöyle ufak bir flashback yapıp kendi çocukluğunuzu, büyükannenizi ve büyükbabanızı hatırladığınızda sınırsız sevgi sunan, şefkat gösteren, bir dediğinizi iki etmeyen, gözünüzün içine bakan ve üzerinizde sıcaklığını hep hissettiren o tatlı otoriteyi ve o otoriteye duyduğunuz sevgiyle karışık saygıyı hatırlarsınız. Eğer hatırladıklarınız böyleyse büyükanneniz ve büyükbabanız sağlıklı bir çocuk yetiştirmek isteyen annenize babanıza gerçekten yardımcı olmuş diyebiliriz. Çünkü sınırsız bir şekilde gösterilen müsamaha ve sınırsızca sunulan imkanlar çocuğu fazlasıyla ayarsızlaştırabilir. Anne ve baba otorite rolünü sabit tutmaya, çocuğun üzerinde demokratik ve sağduyulu bir tutum gütmeye çalışsalar da aile büyükleri bunun tam tersi bir şekilde davranınca çocuk tutarsızlaşıyor, doyumsuzlaşıyor ve anne babadan uzaklaşıyor. Bu yüzden büyükannelerin ve büyükbabaların yapması gerekenler tam olarak şunlardır diyebiliriz:

• Sevgide sınırsız olmak.
• Tecrübelerini paylaşırken zorlayıcı değil, yönlendirici ve öğretici olmak.
• Anne babanın kurallarına saygı göstermek.
• Çocuğu anne babaya karşı silah olarak kullanmaktan kaçınmak.
• Hem çocuğa hem de anne babaya karşı hoşgörülü, anlayışlı ve sabırlı olmak.
• Bazı şeylerin zamanla değişebileceğini kabul edebilmek. Bkz. yetiştirme tarzları, ebeveyn tutumları, çocuk psikolojisi, teknolojik gelişmeler, eğitim sistemi vb.
• Kendi doğrularının başkaları için de doğru olmayabileceği konusunda anlayış gösterebilmek.
• Bütün meselenin her iki taraf için en önemli varlık olan çocuğun gelişimini desteklemek olduğunu göz önünde bulundurmak.

       
Anne babaların da dikkat etmesi gereken durumlar ve davranışlar yok değil. En az büyükanneler ve büyükbabalar kadar dikkatli ve bilgili olmaları gerekiyor. Şöyle ki:

• Anne baba, çocuğun eğitimi ve yetiştirilmesinde birinci derece yetkili ve sorumlu kişiler olduğunu bilerek hareket etmelidir.
• Anne baba, aile büyüklerinin çocuk eğitiminde yalnızca destekleyici rol oynamaları gerektiğini bilmeli, kendi görev ve sorumluluklarını onlara yüklememelidir.
• Anne baba, çocukları için aldıkları kararları aile büyükleriyle paylaşmalıdır.
• Çocuğun eğitimi ve yetiştirilmesinde kontrolü, çocuktan birinci derecede sorumlu olan anne baba üstlenmelidir.
• Büyükanne, büyükbabanın torunlarına karşı hiçbir sözü ve davranışını çocuğun gözünde anne ve babasının değerinin ve otoritesinin sarsılmasına sebep olmamalıdır.
• Anne babanın bilinçli olarak yerine getirmediği istekleri, aile büyükleri tarafından, torunlarının ilgisini ve sevgisini kazanmak amacıyla dahi olsa yerine getirilmesi durumunda anne baba, kararlılığını ve tutarlılığını aile büyüklerine belirtmelidir.
• Aile büyükleri olan büyükanne ve büyükbabanın çocuk eğitiminin hızla değiştiğinin farkına varması sağlamalı, kendi eğitim anlayışlarında ısrarcı olmamaları ve çocuğun yaşına göre bir yöntem kullanmayı da ihmal etmemeleri belirtilmelidir.  

Unutulmamalıdır ki, çocuklar büyükanne ve büyükbabalarının aşırı hoşgörüsünden olabildiğince faydalanmakta ve aynı tutumu anne babalarının da göstermesini beklemektedir.

Abim ve ben bir elmanın iki yarısı, tüm muzurlukların baş kahramanı…

Çocukluğumuzdan beri hiç ayrılmadık ama çok ayrı kaldık. Kendisi ortaokuldan sonra Amerika’da yaşadı, liseyi ve üniversiteyi orada okudu. Bu uzaklık, kendisine travmatik bir geçiş dönemi yaşatsa da çokça tecrübe ve vizyon kazandırdığı tartışmasız aşikar.

Annemler için de çok zor bir karar olduğuna emin olduğum bu süreç, abim açısından da uzun yıllar atlatmakta zorlandığı boşluk duygusuna sebep oldu.

Düşünsenize 14 yaşında bir yolculuğa çıkıyorsunuz, tek başına, bilmediğin bir ülke ve kültüre doğru yol alıyorsunuz. Vardığınızda sizi neler bekliyor, hangi kurallar, nasıl insanlar… Sorular, sorular.

Ailemi çok acımasız sananlarınız olabilir, bu nedenle kararın sebebini de paylaşmak istiyorum. Abim ortaokul son sınıfta çok haylaz bir öğrenci olduğundan ittir kaktır Türk Eğitim sisteminde lise çağına geldi. Son getirdiği karnede gelen kırık notlar nedeni ile açık öğretim zorunluluğu şartları ile karşı karşıya kaldık. Hal böyle olunca bizimkiler de yavrularının eğitim hayatı devam edebilsin ve iyi bir gelecek sahibi olabilsin diye ani bir kararla lise de dahil olmak üzere öğrenimini devam ettirebilsin diye Amerika’ya göndermeye karar verdiler. Neden orası derseniz akrabalar, tanıdıklar falan filan.

Neyse bizim çocuğun maceralarına 11 sene boyunca her gün bir yenisi eklenerek devam etti.

Gel gelelim neden mi size bunu anlatıyorum?

Eğitim şart!

Çocuklarınızın geleceği için bazen ani ama cesur kararlar vermeniz gerekebilir ama korkmayın. Minik kuşunuzun yuvadan uçması aslında onun için koskocaman bir hayat tecrübesi demek olabilir. Tıpkı bizim hikayedeki gibi…

Cebinin hesabını bilmek, evini toplamak, çamaşırlarını yıkamak, yemek pişirmek, sorumluluk sahibi olmak, kendi ayakları üzerinde durabilmek, kriz yönetimi yapabilme yetisi, kararlarını kendi verebilme olgunluğu… Bunları ancak yaşayarak, öğrenerek verebiliyoruz siz de biliyorsunuz.

Hayata erkenden hazır olmak aslında çok da kötü bir şey değil anlayacağınız.

Ama şunu da buraya not edeyim ki; erken yaşta yuvadan uçan kuşlara yaz tatillerinde veya dönemsel olarak kollarınıza geri döndüğünde lütfen bir pedagog veya psikolog yardımı alın ki uzak kaldığı zamanlarda tek başına yönetmeye çalıştığı hayatında yüklendiği zorlukları paylaşabilsin, omuzlarından bırakabilsin. Sonra bu düğümler biriktiğinde çözülemeyecek sorunlara, aileye karşı öfke, suçluluk veya boşluk duygusuna sebep olmasın.

Tüm bu sürecin sonunda büyüdükçe şükür, minnet duygusuna sahip, "iyi ki"lerin biriktiği cümlelerle dönen, teşekkürle boynunuza sarılan bir evladınız olacak merak etmeyin.

Not: Bizim çocuğa şimdi ne oldu diyenlere duyurulur! Kendisi koca adam oldu, yakında düğünümüz var dostlar!

Selamlar efendiiim!

Size bir önceki yazımda Electra ve Oedipus komplekslerinden ve çocukların cinsel kimliklerini, cinsiyet rollerini fallik dönemde keşfettiklerinden bahsetmiştim. Bu konuyu, çocuğunuzda Freud’un savunduğu, bahsettiğim tarzda belirtiler görürseniz endişe etmemeniz ve çocuğunuzun fallik dönemin karmaşasını yaşadığını anlamanız için seçtim. Fakat bunun dışında sizlere -özellikle kadınlara- Psikoloji biliminin dehası olarak gördüğümüz Sigmund Freud’un “penis kıskançlığı” gibi ifadelerle kuramında barındırdığı, cinsiyetçi tanımlamalara karşı çıkan bir bilim kadınından, Karen Horney’den bahsedeceğim.

Psikanalizin ve Freud’un kadınlara ilişkin küçümseyici düşüncelerine karşı çıkarak başladığı yolculukta “kız çocukların erkek olma isteğine” (penis kıskançlığı) yönelik açıklamalar yapan psikanalize, “erkeklerin kadınların doğurganlık ve annelik özelliğini kıskanması” (rahim kıskançlığı) ile karşılık vermiştir. Freud’un bahsettiği gibi “ erkek üreme organına imrenme” olgusunu kabul etmediğini vurgular. Horney’e göre bu durum penis kıskançlığı olarak açıklanamaz; bu, toplum kültürünün kadın erkek rollerine atfettiği davranış örüntülerinden başka bir şey değildir. Freud’un bahsettiği toplumlarda savunduğu düşüncenin aksine erkeklerin kadınların doğurganlığına yönelik bir kıskançlık yaşadığını vurgular. Bu kıskançlık yüzünden erkekler kadınların eşit haklara sahip olduklarını kabullenmezler ve kadınların topluma katılım fırsatlarını en aza indirerek iddia ettikleri doğal üstünlüklerini korurlar. Tüm bunlara dayanarak Horney, psikanalizde yer alan cinsiyet üstünlüğü kavramını reddetti ve sanılanın aksine her iki tarafın da farklı farklı hayranlık duyulacak özellikleri olduğuna vurgu yaptı. Bu noktada Horney’in, Freud gibi kendi cinsiyetinden olanları üstün görmek gibi kompleksli bir düşüncede olmadığını ve oldukça eşitlikçi ifadelerle her iki cinsiyetin de farklı konularda üstün olduğunu ifade ettiğini görüyoruz. Eh ne diyelim, Allah hepimize bilim insanının bile objektifini nasip etsin!

Horney’e göre erkeklerin de kadınların da karşı taraf tarafından beğeni duyulan özellikleri vardır. Fakat erkekler çocuk doğurma yeteneklerinin olmaması nedeniyle diğer alanlarda başarılı olarak bu durumu dengelemeye çalışırlar. Ayrıca Freud kadınlıkla mazoşizm arasında gizli bir ilişki olduğunu ve kadındaki temel korkunun sevgiyi kaybetme korkusu olduğunu söyler. Bu korkunun da erkekteki iğdiş edilme (hadım edilme) korkusuna karşılık geldiğini savunur. Karen Horney’e göre mazoşizm bireyler arası çatışmaların bir sonucudur ve kadına özgü değildir. Mazoşistik kişilik eğilimleri iki ana davranış örüntüsü içerir:

Birincisi çekici olamama, önemsiz, etkisiz, değersiz olma duygularına neden olan öz-küçümseme eğilimidir. Kişi yeteneksizliklerini abartır. Bu kişiler silik olma ve köşeye sıkışma eğilimi gösteren kişilerdir.

İkinci eğilim ise doyumsuz bir sevecenlik ve ilgi açlığına neden olan asalakça yapıdaki kişisel bağımlılıktır. Horney, bu açıklamalarıyla mazoşist dürtülerin asıl kaynağının kişilik çatışmaları olduğunu gösterir.

Bazı kültürlerde kadınların sevgiye değer vermesi ve sevgiyi kaybetmekten erkeklerden daha fazla korkması için gerçekçi nedenler vardır. Ayrıca bu kültürel etki ve beraberinde gelen çevresel etkilerin Freud’ un gözlemlerini ve yazılarını etkileyerek onun kadınları ikinci sınıf insanlar olarak görmesine neden olmuştur. Eğer Freud’ un döneminde yaşayan bir kadın, erkek olmayı dilemiş ise bunun nedeni kültür tarafından maruz bırakılan kısıtlamalardır. Özgür bir toplumda bireyler kendi özelliklerinden memnun olabilirler. Dediğim gibi sevgili okur, özgür bir toplumda…

Merhabaaa canım okurlarım!

Cemrenin önce havaya ve suya, sonra toprağa düştüğü bu taze bahar günlerinde, güzel havayı fırsat sayıp parklarda, bahçelerde, deniz kıyılarında yani açık havada zaman geçiren yaşıtlarımın tarafında yer almaktansa, bahar temizliğine girişen kadınlarımızdan olmayı tercih ettim veee evimin her köşesini dip bucak temizledim. Ooooh ne mutlu bana! Oğlan anneye, kız babaya düşkün olur derler bilirsiniz ama ben küçüklüğümden beri bu tarz işlerde annemin yanında, onu örnek alarak büyüdüm. Freud’un fallik dönem dediği 3-5 yaş döneminde yaşadığımızı öne sürdüğü elektra kompleksi bana pek uğramamış anlayacağınız! O zamaaan hazır söze başlamışken bebeğiniz büyüyüp cinsel kimliğinin farkına varmaya başladıktan sonra muhtemelen karşı karşıya kalacağınız iki durumdan bahsedeyim: Electra ve Oedipus kompleksi.

Sigmund Freud Yunan mitolojisiyle yakından ilgilenir, mitolojideki tanrıların adlarını kendi kuramına ait terimler için kullanacak kadar bilgi sahibi olurdu. Talebelerinden birine tecavüz ettiği için Pelops tarafından lânetlenen Thebes’in kralı Laius ve Jocasta’nın oğlu Oedipus, bilmeden babasıyla savaşıp onu öldürür ve karısıyla, yâni öz annesiyle evlenir ve hazin hakikati öğrenince gözlerini oyarak çıldırır. Lânet gerçekleşmiştir! Freud bu temayı 3 ilâ 5 yaş arasında annesine çocuksu bir aşkla bağlanarak babasına kızan erkek çocuklarını tasvir etmek için kullanır. Bu dönemdeki çocuk, babasının bu aşkını fark ederek kendisini iğdiş ederek cezalandıracağından korkar. Buna Oedipus Karmaşası denir. Zamanla çocuk bu fikri aşıp babasıyla özdeşleşip onu benimser.

Peki, aynı dönemde kız çocuğu neler yaşamaktadır? Teorisinin bu kısmını da bir tarihî Yunan eserinden, Sophocles’in diğer bir meşhur oyunu olan Agamemnon’la Clytemnestra’nın kızı Electra hakkındaki eserden ilhamla adlandırır. Buna göre, erkek kardeşinin, anneleri Clytemnestra’yı öldürerek babası Agamemnon’un ölümünün intikamını almak isteyen Electra’nın hikâyesi kız çocuklarının yaşadığı karmaşayı tam olarak sembolleştirir. Electra Karmaşası adını verdiği bu dönemde 3 ilâ 5 yaş arasındaki kız çocuk bir penise sâhip olamamasının sebebinin, babasına karşı duyduğu aşk sebebiyle çok önceden annesi tarafından iğdiş edildiğini olduğunu düşünür. İstemeye istemeye annesiyle özdeşleşip onu benimser ama bu eksiklik, hasret ve haset de ömür boy sürer.

3 ile 5 yaş aralığında çocuklar, hemcinslerine karşı yoğun bir öfke, karşı cinslerine ise yoğun bir ilgi ve sevgi duymaktadırlar. Bir erkek çocuğu annesine karşı yoğun bir sevgi beslerken babası ile de bir tür rekabet içerisine girmektedir. Bu rekabet zaman zaman babaların, erkek çocukları ile olan ilişkilerini de etkilemektedir. Çünkü kendileri ile rekabet etmeye çalışan küçük çocuklarının yaptığı eylemlerden dolayı öfkeye kapılabilmektedirler. Halbuki babalar bu sayede erkek çocuklarına “kendileri ile rekabet eden birisine karşı öfke duymayı” öğretmektedirler. Bu karmaşık duygular içerisinde erkek çocukları annelerinin gözüne girmek ve babalarını annelerinin hayatlarından egale etmek için çeşitli oyun ve eylemlere başvururlar. Babanın elbiselerini denemeye çalışmak, babası tıraş olurken izleyip tıraş olmaya çalışmak, baba gibi konuşmak, trafikte giderken baba gibi kızmak, argo kelimeler kullanmak bu döneme has davranış şekilleridir.

Kızlar ise 3-5 yaş arası dönemde konumlarını annelerini kendilerine rakip olarak seçerek belirlemektedir. Anneyle sık sık çatışırken, annesinin topuklu ayakkabılarını giyinirken, makyaj malzemeleri ile suratını gelişi güzel boyamış halde, annesinin parfümünü sıkarken bulmak çok sık rastlanılan bir durumdur. Bu zaman diliminde kız çocukları feminiteyi öğrenmektedirler. Feminen davranmayı annesi ile rekabet etme ve babası tarafından beğeni toplayabilme düşüncesi ile öğrenmektedirler.

Şimdi tüm bu anlattıklarımdan sonra çocuğunuz 3-5 yaşlarındaysa onu iyice bir gözlemleyin. Yazdıklarımın çoğunu çocuğunuzda göreceksiniz. Gözlemlediğiniz davranışlar sonrasında telaşa kapılıp yanlış bir şeyler döndüğünü düşünüp çocuğu baskılamak, engellemek ve korkutmak sonraki dönemlerde gerek cinsel gerekse duygusal anlamda problemler yaşamasına sebep olacaktır. Hatırlayın, bundan yıllar önce hangimiz babamıza aşık olmadık? Şahsen benim ilk aşkım hala babam! Ya da erkekler, hanginiz anneniz gibi bir kadınla birlikte olmayı istemediniz? Eminim ki çoğunuz!

Yani sevgili okurlar, telaşa gerek yok. Bu doğal bir süreç. Bence oldukça da sevimli! :)

"Rastlantı ve Kaos" adlı kitapta "kelebek etkisi" kavramını "Bir kelebeğin kanat çırpmaları bile, belli bir süre sonra atmosferin durumunu tümüyle değiştirebilir" diye açıklıyor.

Farklılıklar doğuştan yada yaşamın içerisinde, hayatımızda bizlere değebilir.  İşte kırıcılıklar ve ayrımcılık, bir çok insan adına, onlardan farklıkları olan bir birey gördüklerinde bakışlarında başlıyor.

Daha 7 yaşındayım; yaşıtlarıma göre daha hareketli, okumayı yazmayı daha küçük yaşta çözmüş bitmez tükenmez bir enerjisi olan bir çocuktum.

O yılbaşı gecesi babamızın bizim için aldığı kostümleri giydik üzerimize. Kız kardeşim ile dans edip eğleniyorduk, bir anda boyumdan büyük şamdanlarda duran mumu almak istedim. İşte olan oldu mum yüzüme doğru düştü, alev aldım ve yandım. Yüzümde doktorların dediğine göre geri dönüşü zor yaralar ve doku kaybı vardı. 14 yaşına kadar 7 yıl boyunca sıkıntılı bir süreçten geçtim. İlk önceleri oyun olarak pozitif olarak yaklaştığım bu durum ergenliğim sırasındaki bakışların acıtması ile içime dönmeme neden oldu. Merhaba "dışlanmışlık".

Ben şanslıydım çünkü çok başarılı bir doktor olan Agop Bey ailemin iyi dostuydu ve imkansız denileni başarıp beni yüzümde yok denecek bir iz ile genç kızlığımı yaşama fırsatı yakalamamı sağladı. Ya bunu hiç yaşama şansı olmayan çocuklar gençler bu bakışlar ile onlara bakanlara katlanmak zorunda mı! Biraz değişmeli, büyümeliyiz. Önce bu bakışları olan insanlar kendi beynindeki engelleri kaldırmalı.

Eğer "anne" isen empati ve sevgiyi büyütmelisin. Ben bunu yaşadığım için içselleştirebiliyorum elbette ama herkes fazlası ile empati yaparak çocuklarını da engelsiz yetiştirmeli.

Sadece engelli bir çocuğa "ahha ahh" demeden gülümseyerek bakın, onun ruhuna iyi gelin ki toplumun bir parçası olduğunu, hayatın rengarenk olduğunu ve onun en saf renk olduğunu hissetsin.  Aynı şekilde annesinin ruhuna da dokunun ki, o anne de sizlere umutsuz gözler ile bakmasın.  Kızım doğduğu günden beri ona en çok fısıldadığım şey "Başka hayatlara anlam katmalısın" ki Kelebek etkisi kuramına göre, minicik bir iyilik bile bize katlanarak dönsün büyük bir döngü oluşsun. Fizik kuralları ve evren bunu söylüyor.

"Anne Meclisi" ve ECADEM Engelliler Koordinasyon Merkezinde gönüllü olarak projelerinde çalışmaya başlamadan önce engelli annelerinin hayatlarının zorluklarını bilemiyordum. Şimdi anneler çocukları ile yan yana beraber daha güvenli yaşayabilsinler, üretip hayata tutunabilsinler diye evde tekstil ve üretim yapabilecekleri eğitimler vererek istihdam sağlayabilmeleri için çalışıyoruz. Çalışabiliyoruz çünkü benim mesleğim bu ve bu deneyimlerimi bilgilerimi aktarmaktan çok mutlu oluyorum. Belki bu hayatta başka hayatları değiştirmek gibi bir görevimiz vardır. Ben inanıyorum buna. Ama biliyoruz ki, başkalarına yapacağımız en küçük bir davranışın geri dönüşü vardır. O zaman artık kendimiz için değil, başkaları için de bir şey yapmamız gerekiyor. Esasında başta dediğim gibi sadece bir gülümseme bile onlar için müthiş bir başlangıç.

Demek ki hepimiz çevremizde farklılıklar yaratabilecek kadar yaratıcı olabiliriz. Belki de bizi yaratana böyle bir borcumuz bile olabilir. Başka hayatlara dokunmak, başka hayatlara ışık olmak!

Başka hayatlara umut olan, gözlerinin içi sevgi ile yetişen çocuklarımız ile sevgi ile kalın.

40 yaşındayım ve tam 18 yıldır anneyim aslında şimdiki nesle göre erken anne oldum, ama kendimi şanslı hissediyorum. Onlarla büyümek, öğrenmek, hata yapmak, tecrübe edinmek büyük bir yetenek bence. Benim için, küçük kızımla yaşadıklarım inanılmaz yorucu oldu. Çok hareketli bir çocuktu, asla oturmayan sürekli hareket halindeydi. Sürekli peşinden koşturan küçük minnoşumla baş edemeyeceğimi, pes edeceğimi düşünürdüm. Sabahın kör saatinde kalkar, acaba bugün anneme ne sürpriz hazırlasam diye düşünürdü. 

Her yeni güne uyandığımda yeni bir sürpriz, inanilmaz!! Birgün mutfak dolaplarının içinde, ertesi gün televizyonun üstünde ya da elinde deterjan kutusu onu yere dökmekle meşgulken bulurdum onu. Hiçbir şey yapmasa duvarları boyar ya da uyurken benim yüzümü boyardı minnoş. Hergün yeni bir macera! Asla oturarak çay içemedim, hep ayakta ve mutfaktaydım. O artık büyüdüğü halde bu alışkanlığımı bırakmam uzun sürdü. Bazen yemek yediğimi unutup tekrar yemek yerdim. Uyku! En zoru oydu, sabah erkenden kalkmak of çok zordu. Beş dakika fazladan uyumak büyük lükstü. Hic derin ve deliksiz bir uyku çekmedim hep tetikte, acaba  şimdi ne yapacak fikri hep beynimdeydi.

Şimdi büyüdü, onu çok seviyorum. Hala sorunlarımız var ama sevgiyle hepsinin üstesinden gelebiliyoruz şükür.
 

Hamilelik bir kadının en büyülü, en heyecanlı ve unutulmaz zamanlarından biridir. Bunda hemfikiriz sanıyorum. Dünyaya minik bir fasülye getirecek olmak ve onu sonsuza dek sevmek…Evet evet, hemfikiriz. Ama sanıyorum şu konuda da hemfikiriz; hamilelik her zaman güllük gülistanlık değil. Özellikle hormonların iniş çıkışları, bel ve sırt ağrıları ve vücudundaki muazzam ağırlık , hamilelik döneminin büyüsünü gölgeleyebiliyor.

Tüm bu ağrılara, ayak şişliğine, bir ağlayıp bir gülmeye rağmen "Sevgililer Günü" ' nde eşinle muhteşem bir gün yaşayabilirsin. İşte hamileliğin ortasındaki bir Sevgililer Gününde, sevgilinle sana birkaç tavsiye…
 

• Eşinden bu güne özel bir masaj istemeye ne dersin?

Bizce muhteşem fikir. Hamilelik döneminde alabileceğin en güzel hediyelerden biri, ağrılarını bir süreliğine azaltacak ve seni şımartacak bir masaj. Belki de eşin çoktan sana hamilelik öncesi masaj paketi almıştır, kim bilir:)

• Fotoğraf çektirmek için güzel bir gün.

Sevgililer Gününde eşinle birlikte bir profesyonel fotoğrafçıyla hamileliğini ve bu günü ölümsüzleştirebilirsin. Komik pozlarla eğlenip, romantik pozlarla atmosferi ısıtabilirsiniz:)

• Biri çikolata mı dedi?

Tabii ki! Sevgililer Günündeyiz. Çikolatasız olur mu? Eşinle birbirinize çikolataya batırılmış çileklerden veya çubuk portakallardan alabilirsiniz. Sadece çikolatayı seçerken sütlü çikolata yerine bitter olmasına dikkat edin. Sütlü çikolata daha fazla şeker içerdiği için hamilelik döneminde zararlı olabilir. Bitter çikolatadaki antioksidanlar senin için daha iyi olacaktır.

• Evde romantik bir yemek.

Birlikte yemek yapıp ilişkinize renk katabilirsiniz. Birbirinizin en sevdiği yemekleri de yapabilirsiniz. Burada önemli olan birlikte güzel ve keyifli vakit geçirmek. Sevgililer günü bir bahane aslında :)

• Bütçenize göre otellerin Sevgililer Günü paketlerinden faydalanabilirsiniz.

Bazı oteller çift masajı, romantik akşam yemeği, odada çikolata ve şampanya gibi paketler sunabiliyor. Birbirinize bir jest yapıp bu paketlerden birini alabilir, heyecanlı dakikalar yaşayabilirsiniz :)

Heyecanlı dakikalar demişken.. Cinsel hayatınızı biraz renklendirmek için çok güzel bir gün! Bizden söylemesi:)

Sevgililer Gününüz Kutlu Olsun!

Havada aşkkk kokusu var. Sevgililer Günü kapıda. E tabi bebeğinizin ağlama sesi de kulaklarınızda çınlıyor olabilir ;) Ama minik bir fasülyeninizin olması Sevgililer Gününü kutlayamayacağınız anlamına gelmiyor tabii ki.

Bebeğinizin olması, biliyoruz ki muhteşem bir deneyim.. Ona karşı hissettiğiniz koşulsuz sevgi, onu koruma içgüdünüz, onun her geçen gün artan sorumluluğu… Evet hepsi çok güzel şeyler hissettiriyor olmalı size, ama bazen de anne-babalara bir çift olduklarını unutturabiliyor. İşte Sevgililer Günü , yeniden aşkı alevlendireceğiniz, bebeğinizin mis kokusu ve tatlı telaşı arasında yeniden bir çift olduğunuzu hissedeceğiniz günlerden biri . Bunu yaparken de çok paralar harcamanız, yurtdışına tatile gitmeniz veya 15-20 gün öncesinden plan yapmanıza gerek yok . Küçük dokunuşlarla  her şey çok romantik olabilir:)

İşte size birkaç tavsiyemiz:

Yaratıcı olun.

Mağazalarda harıl harıl arayıp herkesin aldığı gibi bir şey almak yerine yaratıcı olun ve kendi hediyenizi kendiniz yapın. Bebeğim var , böyle bir zamanım yok diyebilirsiniz. Ama küçücük bir aile fotoğrafı kitabı veya romantik bir mektup eşinizi heyecanlandırmaya yetebilir.

Birbirinizi şımartın.

Size tavsiyemiz, bir günlüğüne bebeğinizi bakıcıya veya anneannesine-babaannesine bırakmanız ve bu günü eşinize bir masaj hediye ederek, kendine ve size vakit ayırmasını sağlayarak geçirmeniz. Birbirinize sarılmanız, birbirinizle romantik bir yürüyüşe çıkmanız ikinize de iyi gelecektir.  Eğer çalışıyorsanız küçük mesajlarla eşinizi şımartabilirsiniz.

Aşkı evinizde yaşayın.

Binlerce gül almak, kutu kutu çikolatalar veya dışarıda romantik bir yemek... Evet bunların hepsi çok cazip geliyor ama bebeğiniz varsa, bebeğinizi uyuttuktan sonra, evde dışarıdaki ortamı yaratmamanız için hiç bir sebep yok! Evet, evin her köşesinde bezler, biberonlar, oyuncaklar olabilir. Ama bu sizi durdurmasın. Birkaç mum, romantik bir klasik müzik ve leziz bir yemekle her şey mümkün. Birkaç küçük kalpli süslemeyle ortamı 180 derece değiştirebilirsiniz.

Minik bir tavsiye daha…

Bunu söylemeden bitirmek istemedik. Eşinize verebileceğiniz en güzel hediye tabii ki biraz uyku.:;).  Hem anne hem baba olarak uykusuz geceler geçirirken, Sevgililer Günü’nü birbirinize ayırıp birlikte bol bol dinlenedebilirsiniz.

Yani diyeceğimiz şu ki, Sevgililer Gününü bebeğiniz var diye pas geçmeyin. Bu bir hata olur. Bu gün, aslında hem sevgilinizi hem de sevgiyi tekrar anlayacağınız bir gün. Birbirinizin emeklerinin farkında olacağınız ve birbirinize teşekkür edeceğiniz bir gün. Teşekkür etmek size hiç bir şeye mal olmayacak ama eşinizi 1000 kat daha iyi hissettirecek, emin olabilirsiniz!

Bir de şu var… Sevgililer Günü tüm bunlar için bahaneniz. Unutmayın, her zaman birbirinize ayıracak zamanınız olmalı.

Sevgililer Gününüz Kutlu Olsun! 

5.sınıftan beri günlük tutuyorum. Ama öyle hergün yazılan ve "sevgili günlük" diye başlayanlardan değil :) Bazen günde beş kere yazılan, bazen de bir ay dokunulmayan, her şeyinizi anlatmanızı bekleyen bir dost gibi.

Eleştirmeyen, isteseniz de cevap vermeyen, yorum yapmayan, neden "öyle" yaptığınızı ya da yapmadığınızı sorgulamayan bir dost gibi. 

Ama büyüdükçe günlüğümdeki böyle yazılarım azalmaya başladı. Neden? Ya birisi bulursa? Ya birisi benim sadece "o anımı" yansıtan duygularımla, düşüncelerimle beni yargılarsa? Ben de ilk önce kendime gizli bir alfabe oluşturdum. Böylece bazı yerlerde rahatça istediğim herkes ve herşey hakkında yazabiliyordum. Sonraları da artık bazı düşünce ve duyguları kendime saklamaya karar verdim. Yazma ihtiyacım içimde dalga dalga kabardığında ise yazdım ama yırtıp attım. 

Oysa ne kadar önemli bir ihtiyaç değil mi ? Karşınızdaki kişinin sadece size cevap vereceği anı beklemeden sizi dinlediğini bilmek. Anlattığınız şeyleri size kızınca ya da haklı olduğunu kanıtlamak için yüzünüze vurmayacağını bilmek. Bazen sadece "içinizi dökmek için" anlatabilmek. Çünkü "duygu" dediğimiz şey geçip gitmiyor mu? Sizi sevinçten havalara uçuran şeye, kızgınlıktan deliye döndüren kişiye bir süre sonra farklı bakmıyor musunuz ? O zaman neden karşımızdakini sadece "dinlemiyoruz" ?

Bir düşünün: Konuşmaktan en çok keyif aldığınız arkadaşlarınız, aslında sizi en iyi dinleyenlerdir. 

Dinlemek önemli bir beceri ve iletişim kurduğumuz tüm canlılar bizden böyle bir beceri göstermemizi bekliyor. O yüzden bırakın çocuğunuz ona uygun olmadığını söylediğiniz halde, ayrılamadığı arkadaşından size yine dert yansın. 

Bırakın eşiniz, o önemli toplantısını anlatmasını beklediğiniz halde sadece nefesini duyursun size.

Bırakın elektrik kesildiği için seyredemediğiniz diziye üzülmeyi, açık pencereden gelen kuşların cıvıltılarını dinleyin.

Bırakın arkadaşınızın eşi hakkında söylenmeleri bitsin de ona öğüt vereceğiniz anın gelmesini. Dinleyin bakalım aslında nedir onu üzen ?

Karşınızdaki kişinin ihtiyacını iyi anlayın. Her zaman öğüt istemiyor insan. Bazen en derin duygularını yazarak bir kitabın sayfaları arasına saklamak ister gibi "dinlenmek" istiyor...

Onlar bizim canımız ciğerimiz annelerimiz. Arada da olsa bize kızdığında sığındığımız, arkasına saklandığımız, limitimizin sonsuz olduğunu bildiğimiz en değerli varlıklarımız. 

Anneanne ve babaannelerimiz, tolerans eşiği en yüksek kaya kadar sağlam ve pamuk kadar yumuşak ebeveynlerimiz...

Çalışma Bakanlığı'nın İTO ile birlikte yürüttüğü pilot uygulamayla, mart ayından itibaren başta İstanbul ve Bursa olmak üzere 5.000 ninemize 400 TL'nin üstünde olacağı belirtilen aylık maaş bağlanması, herkesi çok sevindirdi. Henüz sadece 5 ilde;
 

* 0-3 yaş arası çocuklara bakan,

* Annenin en az son 1 yıldır çalışıyor olması,

 *2 asgari ücretten daha fazla maaş almaması

şartıyla verilecek bu desteğin 6 aylık uygulama sonunda, eylül itibariyle yurdumuzun tümünde uygulanması bekleniyor.

Ben de çalışan bir anne olarak (her ne kadar oğlum 2 buçuk yaşında sırtına çanta takıp ben okula başlamak istiyorum dediği için okul hayatı oldukça erken başlamış olsa da) işyerim evime 60 km uzakta olduğu için okula yarım gün giden oğlumu saat 12.30 'da okuldan alıp, evine götürüp, yedirip öğlen uykusuna yatıran ve uyandığında, meyve saatinde karnını doyuran ve ben işten dönene kadar oyunlar oynatan, hikayeler anlatan, hastaysa saatlerce kucağından indirmeyen canım annemin hakkını asla ödeyemem.

Annelerimiz iyi ki varlar, iyi ki çocuklarımızın başındalar... Hiçbir destek emeklerinin, sevgilerinin karşılığı değilse de Bakanlığın yeni uygulamasının sevindirici olduğu şüphesiz.

Bakanımızın dediği gibi "büyükkannenin çocuğun duygu dünyasına farklı şeyler kattığına ve büyükkanne sevgisiyle büyüyen çocukların mutlu çocuklar olduğuna inancım sonsuz... "

Anneler, işe gönül rahatlığıyla gitmeye devam...

Sevgiler

Çocuğum için düşündüğüm geleceğin planlamasını aşağıda bulabilirsiniz.

1. 1 yaşında okumaya başlayacak; çünkü çok akıllı.
2. 2 yaşında ilkokula başlayabilecek; çünkü çok akıllı.
3. 3 yaşında ona sınıf atlatacaklar, ilkokulu bitirecek; çünkü çok akıllı.
4. Sonsuz başarılarla ailemizi gururlandırmaya devam ederken, kültür sanatta da çok başarılı olacak; çünkü çok akıllı.
5. Keman çalıp konserler verecek; çünkü çok akıllı.
6. Basketbol takımında olacak; çünkü çok akıllı.
7. Üniversiteyi biz uzakta olmasını istemememize rağmen Harward’da okuyacak. Zorla davet ettiler, burslu birde; çünkü çok akıllı.
8. Mastırı da 3 yılda bitirdiği üniversite eğitimi üzerine hemen yapacak; çünkü çok akıllı.
9. Ay pardon bu süre zarfında toplamda 7 dil öğrendiğini söylemeyi unutmuşum; çünkü çok akıllı.

Derkennn 25 yaşında iş görüşmelerine gidecek ve sizin çoook akıllı çocuğunuz 1000 tl maaşla işe başlayacak.

Yeni doğmuş bir bebeği olan birine göre çok bilmişsin, 20 sene sonrasını nasıl kestiriyorsun gibi sorular sorduğunuzu duyar gibiyim. Şöyle ki annemler bana yaptı oradan biliyorum. Aynı zamanda şu anda okuduğum kitaplarda da yapılan en büyük yanlışın çocuğunuzu olmadığı biri gibi pohpohlayıp üzerine fazla sorumluluk bindirmek olduğu yazıyor. Diğer taraftan çocuğunuz tabii ki çok ama çok zeki olabilir, hatta dünyanın en zekisi bile olabilir ama ona bunu her fırsatta hatırlatarak büyütmek bence ileride yaşayacakları için hayal kırıklığına da sebep verebilir. Standart olsun veya çok akıllı olsun bence duygularınızı yaşarken standartta yaşamaya çalışmalısınız.

Bu konu biraz haddim olmayabilir aslında ama edindiğim bilgiler bu şekilde. Tabii ki bir uzman görüşü değil yazdıklarım ama sizlerin ne düşündüğünü de bilmeyi çok isterim. Yorumlarınızı bekliyorum. Birlikte bu konuyu tartışıp birbirimize yeni bakış açıları katabiliriz veya dünyanın en zeki çocuklarını doğurduğumuz için böbürlenebiliriz.

Sevgiler…

Y Generation Mama

Bir yazının en etkileyici yeri, ilk cümlesidir bence. Başlığı değil. Sonu değil. İlk cümlesi. Neden ? Okuyan kişiyi ilk cümlede ya kazanırsınız ya da kaybedersiniz. Hayır, bu yazının ilk cümlesini henüz okumadınız. Daha doğrusu ilk kelimesini. Öyle bir kelime ki size bambaşka bir dünyanın kapısını açmakla kalmayacak, sizi ve tüm çevrenizi de değiştirecek ! Ne mi?

“Hamileyim”

Hangi şartlar altında ve kime söylenirse söylensin, artık herşeyi değiştirecek olan kelime bu. Her başlangıç gibi pek çok heyecan, kaygı ve umut var içinde. Her başlangıçta olduğu gibi “benimki farklı olacak” düşüncesi var. Zaten içinde bu düşünceyi barındırmasa, hayattaki en önemli iki başlangıç olan evlilik ve hamilelik kararını kimse veremez diye düşünüyorum…Hiç kimse kocam bana mutfakta yardım etmeyecek, para harcamamam konusunda beni sıkıştıracak, giydiklerime karışacak, beni annesiyle karşılaştıracak ya da çocuğumla iletişim sorunlarım olacak, ne yaparsam yapayım kendi başına uyumasını sağlayamayacağım, arkadaş sorunlarında ona destek olamayacağım… diyerek bu yolculuğa başlamaz. “Sorun olsa bile başa çıkabilirim, benimki farklı olacak.” diye düşünür. 

Peki ne zaman “başa çıkılamadığı” düşünülür ?

Herkesin evlilik yapısı, evlilikteki sınırları farklı. Herkesin çocuğu ve onun için çizdiği sınırlar da farklı. İkisi de önceden planladığınız, hayal ettiğimiz gibi olmuyor. Çünkü elimizdeki malzeme insan. Her etki, her malzemede farklı bir tepkiye neden oluyor. Aynı sorun, bir insanı ağlatırken, diğerlerini küstürebiliyor, öfkelendirebiliyor ya da korkutabiliyor. Dolayısıyla, iki önemli başlangıç dediğimiz evlilik ve hamilelik yolcuğu öncesinde umutlu olmak güzel ama “değişime açık olmayı” da unutmamak gerek. Umut ettiğimiz herşeyi, değişen şartlara ve kişinin özelliklerine göre şekillendirebilmek gerek. Yoksa “ben böyle hayal etmemiştim” deyip evlilikten vazgeçebiliriz ama ya çocuğumuzdan ?

Bütün bunların ışığında 16 yıllık evliliğim, 14 ve 12 yaşlarında iki kızım, 11 yaşından beri farklı sıklıklarda tuttuğum günlüklerim ve hayallerim var sizlerle paylaşmak istediğim. Sadece psikolojik danışman olarak yazmak istemedim burada. Bir anne, çalışan bir kadın, bir eş, bir arkadaş olarak da yazmak istedim. 

Bu da benim “başlangıç”ım olsun. Sevgiyle kalın…

Merhabalar sevgili okurlarımız!

Size abimden ve küçük kız kardeş ‘ben’den bahsetmiştim. Abimin bir kardeşi olsun diye ne kadar istek ve çaba gösterdiğini, ben dünyaya gelince de ne kadar mutlu ve memnun olduğunu anlatmıştım. İşin hamilelik ve doğumdan sonraki ilk günler kısmı çok hoş fakat; doğum olup da ben dünyanın farkına varmaya başladığım andan itibaren gerek minik ve minyatür bir insan oluşum gerekse şapşal hareketlerim ve sevimliliğim nedeniyle evimize gelen yakınlarımız bana aşırı bir ilgi göstermeye başlayınca abimin cephesinde işler bozulmuş :D Ara ara o da sevimliliğime ve minnaklığıma yenik düşüp benimle oyunlar oynuyormuş, beni seviyormuş ama bazen de tabiri caizse severken (!) öldüresi geliyormuş :D

Tabii o zamanlar kardeş kıskançlığı yaşayan çocuklar “Ayyy sen kardeşini mi kıskandın, aaay ben sana kıyamam, gel gidip bir uzmandan yardım alalım ve bu durumu aşalım.” gibi bir hassasiyetle karşılanmıyor. Geleneksel bir bakış açısıyla “E illa kıskançlık olacak canım ama çok da şey yapma tamam mı evladım? Bak sen büyüdüüün kocaman bir abi oldun di mi ama? O daha çok küçük baksana.” şeklindeki ifadelerle kıskançlık yaşayan çocuğa yardım sağlandığı düşünülüyor. Gel gelelim işin aslı öyle değil! O zaman da öyle değildi hele şimdi hiiiç değil!

1995'ten günümüze döndüğümüzde bu tarz bir kardeş kıskançlığı durumunda izlenecek yol ve uygulanacak yöntemler belli diyebiliriz.

Çocuklarda kardeş kıskançlığı 3-8 yaş arasında daha yoğun olarak yaşanmaktadır. Çünkü bu dönemde çocuklar mantık kavramıyla değil de duygularıyla yaşamı analiz etmektedir. Bu durum zamanla ve psikolojik yardımla aşılabilmektedir. Bazı çocuklar kardeşlerini kıskandıklarını açıkça belli edebilirler. Bakınız benim biricik abim :D Kendisi o küçücük aklıyla düşünmüş ve “Tamam, doğdu, sevindik, sevdik bitti. Hadi artık onu evden yollayalım. Mesela çöpe atalım?!” şeklinde dahiyane bir fikirle gelmiş. Bazı çocuklar ise kardeşlerine karşı aşırı bir ilgi ve sevgi göstererek anne babalarının ilgisini çekmeye ve onlardan takdir görmeye çalışırlar. Bebeğin küçük anne babalarıymış gibi davranırlar ve hatta bazen anne babalarını kardeşine dikkat etmeleri için uyarırlar. Kardeşlerine karşı hissettikleri olumsuz duyguları ve kıskançlığı bu şekilde bastırmaya çalışırlar.

İşe öncelikli olarak çocuğunuzu anlayarak başlamanız en sağlıklı yol olur diye düşünüyorum. Şöyle ki bebeğinizi kucağınıza alana kadar bütün ilginiz ve dikkatiniz diğer küçük çocuğunuzun üzerindeydi. Şimdi yeni bebeğinizle ilgili hissettiklerinizi daha önce diğer çocuğunuzda da yaşamıştınız. Durum böyle olunca aileye yeni bir bebeğin dahil olması diğer çocuğunuz için sıkıntılı bir dönemin başlangıcı olmaktadır. Çocuğunuzun yaşamında bu süreçle birlikte değişiklik olmaktadır. Tabii bu değişiklik çocuğu olumsuz yönde etkileyecektir. Bu olumsuz etkilenmenin sonucu olarak da çocuğunuzda öfke durumları, kızgınlık, kırgınlık, hayal kırıklığı, yeniden emziğe ve biberona yönelme, parmağını emme, bebeğe karşı bir ilgisizlik veya bunun tam tersi, agresif ve saldırgan davranışlar görülebilir. Hatta tuvalete yapmaya alışan çocuğunuz, kardeşinin altının değiştirildiğini görünce tekrar altını ıslatmaya ve altına yapmaya başlayabilir. Diğer taraftan uyku düzeninde değişmeler olabilir, uyumayı reddebilir ya da tıpkı kardeşi gibi gece yarısı uyanarak ağlayabilir. Kendi başına yemek yeme becerisine sahip olan çocuğunuzun beslenme alışkanlıkları da birden değişebilir. Çocuğunuzun yaşadığı yoğun duygulardan dolayı teskin edilmeye, güven duygularına, halen sizi onun sevdiğini bilmesine ihtiyacı vardır. Çünkü kabul edin ki artık çocuğunuzun da yeni bebekle birlikte tüm düzeni değişti ve o bu düzene alışmakta zorlanıyor. Dolayısıyla çocuğunuza karşı anlayışlı ve kabul edici olmanız önemlidir.

Çocuğunuzu anlamanın yanında, tüm bunların aslında gayet doğal olduğunu ve yeni bir bebeğe alışma ve sahiplenme sürecinin bir parçası olduğunu algılamanın bu durumu aşmada siz ebeveynlere yardımı dokunacaktır. Sonraki süreçte,

• Bebeğin doğumundan sonra diğer çocuğunuzu asla ihmal etmeyin. Zamanınızın hepsini bebek için harcamayın. Diğer çocuğunuzla da ilgilenin, onunla baş başa geçireceğiniz zamanlar ve fırsatlar yaratın.
• Onunla konuşmaya çalışın. Sizin kendisini sevdiğinizi ve onunla ilgilendiğinizi bilsin.
• Bebeğin doğumuyla birlikte çocuğunuz hayatındaki düzeni mümkün olduğunca korumaya çalışın. Onun günlük yaşamında fazla değişiklik yapmamaya çalışın. Çünkü çocuklar için hayatlarındaki bu ani ve büyük değişiklikler stres kaynağıdır.
• Aile içinde, birlikte geçirebileceğiniz aktiviteler planlayın. Bu planlamaların içine çocuğunuzu da katın. Ona da görev verin.
• Kardeşi için birlikte bir hediye seçin. Çocuğunuza da bir hediye alın. Hediyeyi kardeşine kendisi versin. Bu kardeşine alışmasına ve onu kabullenmesine yardımcı olacaktır.
• Bebeğinizin doğumu sebebiyle çevrenizdeki insanlar ve yakınlarınız, yeni doğan bebek için hediyeler getirecektir. Bu hediyeleri çocuğunuzun yanında açmamak daha iyi olacaktır. Eğer çocuğunuz kardeşini kabullenmeye başladıysa hediyeleri çocuğunuza açtırmanız daha iyi bir etki yaratabilir.

Tüm bunlar için çocuğunuzu da zorlamamanız gerekir. Çocuğunuz bunları tamamen kendi isteğiyle yapmalıdır. Anlattıklarımın hepsini uygulamanıza rağmen;

• Çocuğunuzda geçmeyen uzun süreli bir moral bozukluğu,
• Mutsuzluk,
• Eskisi gibi bir hayat enerjisi olmaması,
• Altını ıslatması,
• Altına yapması,
• Tırnak yemesi,
• Mastürbasyon,
• Yeme ve uyku bozuklukları,
• Aşırı öfke,
• Hırçınlık,
• Depresyon,
• Saldırgan davranışlar,
• Fobiler,
• Takıntılar vb. davranışlar gözleniyorsa mutlaka profesyonel bir psikolojik yardım almanız gerekecektir.

Her gün çocuğunuzu arar mısınız? Çocuğunuzun okulundaki yöneticileri ve öğretmenleri ile sürekli temas halinde misiniz? Çocuğunuzun okul ödevi için hiç araştırma yapıp onun yerine yazdınız mı? Oda arkadaşıyla problemi olduğunda sık sık müdahale eder misiniz? Çocuğunuzun sekreteriymiş gibi davranır mısınız? (Sabah okula kalkması, doktor randevusu, sınav tarihleri, etkinlikler gibi) Çocuğunuz hata yaptığında kendinizi kötü hisseder misiniz? Bu gibi sorulara cevabınız nedir?

Günümüzün fenomeni olan "helikopter aileler" söylemini daha önce duymuş muydunuz? Günümüzde "helikopter aileler", çocuklarının sosyal ve öğrenim hayatlarında onları çok yakından takip eden, çocuklarının üstlenmesi gereken sorumlulukları büyük bir hevesle üstlenen, evlatlarını tamamen kendilerinin uzantısı olarak gören ve her sorunu onlar adına çözmekten haz duyan, hatta uç vakalarda zamirleri karıştırarak "Biz tıp okumak istiyoruz" diyebilen aileler. Texas Üniversitesi’nden Patricia Somers, yaptığı bir araştırmada helikopter aile yaklaşımının sadece orta ve üst sınıfın gösterdiği bir davranış olmadığını, bu tür davranışların tüm gelir düzeylerindeki ailelerde, her iki cinsiyette ve tüm etnik kökenlerdeki bireylerde değişik biçimlerde görüldüğünü belirtmektedir.

Ailelerin her zaman çocukları ile ilgili endişeleri vardır. Ancak ebeveyn olarak çocuklarınızın başarısız olmalarına ve hata yapmalarına izin vermenin zamanı geldi. Çocuğunuzun gelişiminde, öğrenciliğine ve okuluna güvenmek önemli evrelerden biridir. Çocuklarınızın yaptıkları hataları ve başarısızlıkları ile kendilerinin başa çıkmasına izin vermelisiniz. Böylelikle problemlerin üstesinden gelmeyi öğreneceklerdir. Bahsedeceğim tavsiyelere aileler sezgisel olarak karşı koyabilirler. Çünkü bir ebeveynin temel iç güdüsü küçük yavrusunu korumak ve ona kol kanat germektir. Onlar için çocuklarının üzerinde pervane olmak, yaptıkları en doğru davranıştır. Evet iyi niyetinizden kaynaklı olarak çocuğunuzun güvenli büyümesini ve gelişmesini istiyorsunuz. Bilmeliyiz ki boğucu ve bunaltıcı sevginiz düşüncesiz sonuçlara neden olabilir. Helikopter aileler, çocuklarının keşfederek ve yaşayarak öğrenmeleri konusunda isteksiz olduklarını, çocukça seçimler yapmalarından korktuklarını ve hayatı onlar için kolaylaştırarak mutlu olmalarını sağlamaya çalıştıklarını belirtmektedir.

Neden daha yaygın hale gelmektedir?

Ebeveynlerin çocuklarını bu şekilde yetiştirmek istediğini söyleyemeyiz. Bugün eskiye göre çok daha farklı endişeler taşımaktayız. İnsanların pek çoğu dünyayı korkutucu, rekabetçi bir yer olarak görmekte ve çocuklarının tek başlarına hayatta kalabilmelerinin sürekli olarak uyanık olmalarına bağlı olduğunu düşünmektedir. Bugünün aileleri, doğal olarak çocuklarının geleceği için endişelenmektedirler. Bu baskı ile karşı karşıya kalan aileler, çocuklarının ev ödevlerini kontrol etmeyi veya onların sınırlı olan boş zamanlarından ödün vermeyi kendilerine bir görev olarak görmektedirler. Ebeveynler her anne-babanın böyle yaptığını düşünerek çocuklarını fanus içinde büyütmeye başlarlar.

Bu durum çocuklar için nasıl bir dezavantaj oluşturur?

Anne-baba farkında olmadan çocuklarının koltuk değnekleri haline gelirler ve davranışlarında  çocuklarına ‘Ben olmadan bunu yapabileceğini düşünmüyorum’ mesajı verir. Bırakın çocuklarınız hata yapsın! Her zaman her şey onlar için güllük gülistanlık olmayacaktır. Yapmış oldukları hatalardan bile sonuç çıkararak kendilerini ileriye taşıyabilirler.

Dışarıdan çocuklarımız zeki ve parlak gözükebilir fakat öz-güven becerisini günlük, akademik ve sosyal yaşamında yönetmekte zorluk yaşıyor olabilir.

Ebeveynler doğru dengeyi nasıl sağlamalıdırlar?

Helikopter ebeveynlik, kendine güvenmek ve karşı tarafa güvenmek ile ilişkilidir.

1. Ebeveyn olarak çocuğunuza güvenin! İyi bir okul, iyi bir öğretmen seçtiyseniz ve çocuğunuzu yeni eğitim-öğretim yılına hazırladıysanız, derin bir nefes alın ‘Ben zemini oluşturdum, ne yapmam gerekiyorsa yaptım ve şimdi çocuğumun gitmesine izin verebilirim’ deyin.

2. Ebeveyn olarak okula güvenin! Eğitmenler ve öğretmenler her yeni eğitim-öğretim yılı çocukların zorlandıkları konularda üstesinden nasıl gelmeleri gerektiği hakkında bilgiye ve tecrübeye sahiptirler.

3. Ebeveyn olarak çocuklarınızın yeteneklerine güvenin! Çocuklarınız yaşına göre zorluklar ile karşılaşabilir, üstesinden gelerek daha emin, bilinçli öğrenen ve iyi düşünen bireyler haline gelirler.

Helikopter ebeveynler için ipuçları:
 

• Eğer çocuğunuz bir problem üzerinde takılıp kaldıysa onunla birlikte beyin fırtınası yapın ve birlikte çözümler üretin. Seçenekleri nelerdir görmesini sağlayın. Anne ve babanın geribildirimi önemlidir. Ancak bunu ‘şöyle yap ya da şöyle yapma’ diye dikte eder gibi uygulamayın.
• Çocuğunuz başarısız olduğunda müdahale etmeyin. Çocuğunuz her zaman başarılı olacak diye bir şey söz konusu değildir. Kendinizi bu konuda rahatlatın ve çocuğunuzun tecrübe kazandığını düşünün. Ebeveyn olarak çocuğunuzu rahat bırakın ve sorumluluklarını üstlenmeyin.
• Çocuğunuzun mutluluğunu yönetmeye çalışmayın. Çocuğunuzun mutsuz olduğu zaman aşırı tepki gösterip daha iyi hissetmesi için aşırı çaba göstermeyin. Bu davranış ile çocuğunuza ‘İyi hissetmen için bana ihtiyacın var’ mesajı verebilirsiniz. Yapmış olduğunuz bu aşırı davranışınız çocuğunuz tarafından geri tepebilir. Çocuğunuzu dinleyin ve nefes almasını sağlayın.
• Empati kurun fakat çözüm bulmaya çalışmayın. Bazen sadece empati kurmak yardımcı olur. ‘Bu senin için çok zor olmuş olmalı’, ‘Biliyorum, güçlü olmaya çalıştın’, ‘ Nasıl hissettiğini tahmin edebiliyorum’ gibi cümleler kurarak yardımcı olabilirsiniz.
• Üzerinde pervane olmayı durdurun. Hemen tepki göstermeyin, çocuğunuzun süreci kavrayabilmesi için zamana ihtiyacı vardır. Ebeveyn olarak çocuğunuzun her sorumluluğunu yaparsanız çocuğunuzun öğrenmesini engellersiniz. Yardım etmek için atlamayın, kendi başına öğrenmeleri için fırsat verin.
• Yeniden şekillendirmesinde yardımcı olun. ‘Bir dahaki sefere farklı ne yapacağını düşünüyor musun?’, ‘Bir dahaki sefer için işe yarayacak seçeneğin var mı?’ gibi cümleler ile yardımcı olabilirsiniz. Çocuğunuz isterse öneri bulunun. Kesinlikle ‘Bir dahaki sefer yüksek not aldığından emin ol’ gibi emredici cümleler kullanmayın.

Çocukların kendi başlarına öğrenmeleri gerektiğini, biz ebeveynlerin onlara sadece rehberlik edip, destek olmakla görevli olduğumuzu unutmamalıyız.

Belki de anne ve babaların, çok başarılı bir çocuk yerine, mutlu ve keyifli bir çocuğa sahip olmaları gerektiğini akıllarından çıkarmamaları gereklidir.

‘Anne babaların sorumluluğu çocuklarına bir yol çizmek değil, bir yol haritası vermektir.’                                                        

                                                                                                                                      Jackson Brown

Bu yazı Annemisin yazarımız Aysu Apakay tarafından yazılmıştır. 

Selamlar efendiiim! Yazımı hayattaki rollerimden biri olan küçük kız kardeş rolümle yazıyorum.

Üstelik de son üç yıldır ev arkadaşı erkek kardeşi olan bir kız kardeş olarak! Zira bundan 22 yıl önce ailenin tek çocuğu olan abimin, ısrarla kardeş istemesi üzerine dünyaya gelmişim (en azından o öyle olduğunu düşünüp mutlu oluyor, bozmuyoruz biz de :D). O dönem anaokuluna giden küçük Aykan, arkadaşlarının küçük kardeşlerini o kadar çok sever, arkadaşlarının “Abiyim/Ablayım ben be!” hareketlerine öyle çok özenir ki “KARDEŞ İSTİYORUUUM!!!” nidaları dilinden düşmez. Küçük kardeşin olduğu resimler çiziliiir, doğmamış kardeşe hediyeler alınır derken en sonunda benim dünyaya geleceğim öğrenilir. Mutluluktan deliye dönen abiciğim, hemen biricik kardeşi için isim arayışlarına girer. Anaokulundaki güzel kızın adı Elif’tir ve gözleri de çok güzeldir. Ona benzememi istediği için adımın Elif olmasını ister. Fakat tek isim seçeneği de Elif değildir :D Daha birçok kız ismi abimin aklını kurcalar. Gel zaman git zaman adımın Aysu olmasına karar verilir falan filan.

Benim kardeş hikayem bu şekilde çünkü benden sonra ailemize üçüncü bir çocuk maalesef katılmadı. Aynı abim gibi ben de bir süre kardeş kardeş diye delirdim tabi ama “Her çocuk büyüdüğünde kardeş isterse ohooo!” düşüncesiyle ben küçük bir kardeşe sahip olamadım :(

Şimdi ben kendi hayatımdan aldığım bu kesiti sizinle neden paylaştım, niçin paylaştım, nasıl paylaştım; bunu izaha gerek yok derdi rahmetli Kemal Sunal olsaydı:) Ama tabii ki benim bahsedeceğim konu için izaha pek tabii gerek var. Çocukların çoğu benmerkezci düşünce yapısını barındıran ve kendini merkez alan oyunlar oynadığı dönemden işbirliğine dayalı oyunlara ve sosyal beceriler kazandığı döneme geçtiğinde böyle bir istekte bulunur.

Mesela daha bugün bir arkadaşımın iş çıkışında denk geldiğim bir olaydan bahsedeyim...

Arkadaşımın çıkmasını beklerken işyerinin önünde servis bekleyen bir kadınla ve 9 yaşındaki oğluyla sohbet ettim. Kadın hamileydi ve küçük çocuk kardeşinin bir an önce doğması için dua ediyordu. Üstelik kardeşinin adını bile düşünmüştü. Kardeşinin adı Leyla olacaktı.

Olaylar her zaman bu örnekte olduğu gibi vuku bulamayabiliyor. Tam tersi bir durumu yaşamak da mümkün. Tüm ilgiyi ve sevgiyi kendi üstünde toplayarak büyümüş bir çocuk, hayatının geri kalanında da annesini ve babasını sadece kendine ait görmek isteyebilir. Bu düşünce yapısındaki çocukların büyükannelerine ya da büyükbabalarına “O senin kızın/oğlun değil, benim annem/babam!” dediğini duyabiliriz. Bu örnekte olduğu gibi soyut düşünce becerisi henüz gelişmemiş çocuklarda kardeş kavramı çok farklı algılanabilir. Bebek doğmadan önce çok istekli ve mutlu görünen çocuklar bile bebek doğup da somut bir şekilde varlık göstermeye başladığında durumu daha net bir şekilde anlamaya başlar ve bu durumun sonucunda kıskançlık, geçimsizlik ve uyum problemleri yaşayabilir. Peki anne babalar ikinci bir çocuğa sahip olmak istiyorlarsa ve çocuklarına bir kardeş dünyaya getirmenin faydalı olacağına inanıyorlarsa kardeş fikrine çocuklarını nasıl alıştırabilirler? Kıskançlık, kardeşe alışma ve yeni hayata uyum gibi problemler yaşayan çocuklar için neler yapılabilir?

Tüm sorularınıza cevap bulacağınız ikinci bir yazıyla geleceğim. Benden ayrılmayın :)

Bebeğini doğurdun ve eşinle birlikte evine döndün. İşte asıl şimdi başlıyor çekirdek aile yaşantın :) Bir aileye bir bebeğin gelmesi köklü değişikliklere sebep oluyor, bu bir gerçek. Hayata bakış açın, insanlara bakış açın, yaşam tarzın… Hepsi teker teker değişebilir.. Peki bu sırada nelere dikkat edebilirsin? İşte bizden sana birkaç öneri:

• Kendine iyi bak. Sen kendine iyi bakmazsan, baba kendine iyi bakmazsa bebeğe kim bakabilecek? Bu yüzden doğru beslenme, düzenli egzersiz ve çok düzenli olamayacak olsa da yeteri kadar uyku çok önemli. Uyku gerçekten çok önemli. Depresyona girmenizi istemeyiz!

• Yardıma açık olmaktan bir zarar gelmez. Annen veya kayınvaliden sana yardım mı etmek istiyor? Arkadaşın sen duş alırken bebeğine bakabileceğini mi söyledi? Ya da köpeğini gezdirmeye gönüllü bir abin mi var? Tüm bu yardım etme isteklerini geri çevirmemelisin! Bizce yakınların sana yardım ederse, sen ve eşin bebeğinle ve birbirinizle daha çok zaman geçirebileceksiniz. Tabii ki gereğinden çok yardıma da bir sınır koymak gerekebilir, ama hangi anne nefes alacak bir an istemez ki ?

• Kendine haksızlık etme. Anne baba olmak kolay bir şey değil, biliyoruz. Özellikle ilk kez anne baba oluyorsanız hatalar kaçınılmaz ve çok normal. Lütfen kendine ve eşine hata yaptığında yumuşak ol. Bu ilişkiniz için ve senin için çok önemli. Bebek büyütmek ortaklaşa yapılan bir iş . Birbirinizin hatalarından ders almaya bakın. Pratik yapa yapa bunların hepsini aşacaksınız!

• Zamanı iyi kullan. Anne baba olunca zamanının çoğunu bebeğine bakarak geçirmeye başlayabilirsin. Bu tamamen hayat tarzınla alakalı ama  zamanını iyi planla, gereksiz işleri bir kenara bırak. Her şeyi şimdi ya da aynı anda yapmak zorunda değilsin! Sen artık bir annesin, bir babasın. Kendisi minik de olsa çok daha öncelikli işin bebeğin, bunu hiç aklından çıkarma lütfen :)  Bazı davetlere veya işlere hayır deme hakkın da var bil!  

+

Minik fasülyenizle eve ilk geldiğiniz zamanlar anne ve baba için çok yorucu olabilir. Uyku, emzirme, uyku, emzirme, altını değiştirme, tekrar uyku… Gerçekten anne baba olmak kolay değil. Ancak bunları yaparken kendine ve eşine zaman ayırman gerekiyor. Bu olmazsa olmaz bir kural! İtiraz istemiyoruz :)

Peki kendine ve eşine nasıl zaman ayırabilirsin?

Sen

Eşinle veya sana yardım eden kişiyle görev değiş tokuşları yapabilirsin. Burada amaç en azından kısa bir süre sadece kendinle baş başa kalman ve kafa dinlemen. Enerjini geri toplaman ve taze bir kafayla bebeğine dönmen senin için muhteşem olacak.

İşte birkaç fikir:

• Kuaföre gidip manikür, pedikür, saç bakımı yaptırmaya ne dersin? Bizce süper bir fikir!

• Peki ya dışarıda kısa bir yürüyüş? Hava soğuksa spor salonuna da gidebilirsin. Amaç spor yapıp ter atarak stres atmak. İyi geleceğine şüphen olmasın!

• Dışarıda hızlı bir kahve içmek de bir seçenek. Kahve kokusu ve düşünmek için zaman en güzel ikili.

• Yemek yapmak seni rahatlatıyorsa, eşinle kendine muhteşem bir yemek hazırlayabilirsin. O sırada eşin de minik fasulyenizle ilgilenir.

Siz

Doğumdan sonra eşini ihmal etmemen en önemli kurallardan biri. Bu ihmal hissini çoğu baba yaşar. Bu hissi yaşamaması için birlikte zaman geçirmek, ilişkinizi farklı yollarla kuvvetlendirmek ÇOK önemli! Birlikte gülüp konuşmak bile yetebilir.

Burda da birkaç fikir verelim:

• Bebeğiniz uyuduğunda birlikte en sevdiğiniz diziden birkaç bölüm izleyebilirsiniz. Arada bölünmeler olabilir tabii ki ama bir deneyin bakalım:)

• Bir yakınınızdan bebeğinize bakması için rica edip eşinizle birlikte romantik bir yemeğe çıkabilirsiniz.

• Özel günleri unutmamak önemli! Sürprizler her zaman bir ilişkiyi canlı tutar.

• Birlikte konsere veya sinemaya da gidebilirsiniz.

Siz ve seks

Hamilelikten sonra seks yapılır. Bunu birkaç kere söylemiş olabiliriz. İster normal doğum, ister sezeryan olsun, bir kadının vücudu yaklaşık 4-6 haftada iyileşir. Doktorunla da konuştuktan sonra, önünde bunun için hiçbir engel yok.

Tabii ki şu aşamada ilk önceliğiniz bu değil. Ama çok önemli bir konu olduğunu belirtmeliyiz. Seks özel anları paylaşmanızı sağlar. Kendini sekse hazır hissedip hissetmemen tamamen seninle alakalı. Yorgunluk, lohusalık depresyonu ve kilo alımı kadınları negatif yönde etkileyebilir. Ama bu seks hayatının bittiği anlamına gelmiyor! Yakında her şey normale dönecek , emin olabilirsin!

Ayrıca bu kaygı ve korkularını eşinle paylaşmalısın. Birlikte bu işin üstesinden çok daha çabuk geleceksiniz. Doğumdan sonra ilk kez seks yapıyorsanız hassas olmakta da fayda var. Vajina, hormonal değişimlerden dolayı hassas olabilir. Canın çok acıyorsa doktorunla konuşma vakti! 

+

Sevgili anneler ve anne adayları hatta sevgili nineler,

Çocuklarımızı ne kadar sevelim ve ne kadar toleranslı olalım? Burada tolerans kelimesini özellikle seçtim ve çocuklarımıza hoşgörülü olalım demedim. Bence hoşgörülü olmak bir anlamda büyüklük taslamak ve böbürlenmek gibi bir şey, o nedenle çocuklarımıza mümkün olduğunca tolerans gösterelim ve onları anlamaya çalışalım. Böylece kuşak çatışmasını önlemiş oluruz.

Sevgisizlik ve tolerans eksikliği insanların gerçekten sahip olmaları gereken “insan” niteliğini yitirmelerinin ve bir toplum olmaktan çıkarak diğer toplu yaşayan canlılar gibi bir “sürü” olmaya dönüşmelerinin baş nedenidir. İnsanlığın ve ulusumuzun son yıllarda sevgiye, toleransa, bağlılığa, doğruluğa ve dürüstlüğe her zamankinden fazla ihtiyacı olduğuna inanıyorum. Bu konuda yararlanacağımız en büyük enerji kaynağı insan sevgisidir. Sevgi yanında mutlaka tolerans da olmalıdır. Sevgi dostluğun kaynağı, toplumsal birliğin temelidir. Nasıl yapacağız?

Sayın Kudret Aksal\'ın kısaltarak ve affına sığınarak biraz değiştirerek aldığım aşağıdaki şiirinde nasıl yapılacağını söylemiş fakat dediği gibi;

Okulu yok.

Gökyüzünde rastgele bir bulut parçası için

Körü körüne tutkunluğun,

Ağacın birine durup dururken abayı yakmanın,

Okulu yok.

Yaz geceleri cırcır böceklerini

Dinlemeyi bilmenin okulu yok.

Okulu yok ekmeği, peyniri, domatesi

Küçümsememenin.

Sözün, sazın, oyanın, yazmanın

Halisini seçmenin.

Daha buna benzer nice

Nice şeyin okulu yok.

Aşkın, inancın, insanlığın okulu yok.

Ama dilerseniz hepsini öğrenebilirsiniz.

Biraz sevgi ve tolerans, Yeter...

Sevmek ve sevilmek için zaman ayırın, bu sadece insanlara özgü bir ayrıcalıktır. Hepinize başarılar ve mutluluklar dilerim...

Çocuk sahibi olmanın sadece finansal sonuçlarını düşünmek, sizi çocuksuz bırakabilir. Günün sonunda ne olursa olsun, çocuk sahibi olmak maliyetli bir iştir. Birçok insana göre ev almak, yapabilecekleri en büyük yatırımdır. Gerçekte ise çocuk sahibi olmak ve ona iyi bir gelecek hazırlamaktan daha maliyetli ve yorucu bir yatırım yoktur.

Türkiye şartlarında sağlık, eğitim gibi birincil maliyetlerin giderek daha pahalılaştığını da düşündüğünüzde iyi bir planlama ve sıkı bir mali disiplin, hayatınızın olmazsa olmazı olacaktır.

Finansal okur yazarlık  günlük hayatımızda hepimize lazım, ama çocuk sahibi olmayı düşünenler için zorunluluktur. Çocuk sahibi olmanın stresi, finansal yükümlülüklerle birlikte sizi gereğinden fazla yıpratabileceğinden, planlamayı başında yapmak, gerekirse profesyonellere akıl danışmakta, her zaman fayda var.

İyi bir finansal planlama, ailenizin minik üyesi aranıza katılırken sizi derin düşüncelerden ve stresten uzak tutacaktır.

Ücretsiz izin almalı mıyım?

İlk olarak aklınıza gelmesi gereken soru, doğum öncesinde veya sonrasında ücretsiz izin almayı planlıyor musunuz? İzin aldığınız takdirde gelirlerinizin düşmesine hazır mısınız? Hamile bir kadının doğumdan önce 8, doğumdan sonra 8, toplamda 16 hafta izni bulunuyor. Doktorunuz izin verdiği takdirde doğumdan önceki 5 haftayı doğum sonrasına ekleyebilirsiniz. Kullandığınız 16 haftalık izin süresince, maaşınızda herhangi bir kesinti yapılamaz.

Ancak üzerine hak edişiniz olan 6 ay ücretsiz izni kullanmak istediğiniz takdirde, herhangi bir maaş alamayacak, gelirinizin önemli bir kısmını kaybetme riskiyle karşı karşıya kalacaksınız. Böyle bir planınızın varsa eşinizle konuşmalı, öncesinde ailenizi iyi hazırlamalısınız.

Sağlık Sigortanız Neleri Kapsıyor ?

Doğum başlı başına pahalı bir iş. Özel hastane ve sezaryen gibi ek maliyetler ise her ailenin belini bükebilir. Doktorunuz miniğinizin normal doğması yerine sezaryen doğum gerektiğine karar verirse, beklenmedik hastane masrafları daha ilk andan sizi zor duruma sokabilir. Bu durumlarda sağlık sigortası en büyük dostunuz olabilir. Görünmeyen kalem harcamaları, her zaman can sıkıcıdır.

İş yeriniz tarafından yapılan yada kişisel sağlık sigortanızın kapsamını ailenize yeni bir bireyin katılacağını kesinleştirdikten sonra, bir kez daha incelemekte ve gerekirse sigorta danışmanınız yardımı ile ihtiyaçlarınıza göre düzenlemekte fayda var.

Çocuğuma Kim Bakacak?

Bu soruya bir çoğumuzun cevabı annelerimiz olacaktır. Ancak ailelerimiz her zaman müsait durumda olmayabiliyor. Yada başka şehirde yaşayan ebeveynler kısa dönemler hariç, bu görevi üstlenip içimizi rahatlatamayabiliyor.

Çocuk bakım hizmetleri, güven sorunları bir kenara, başlı başına bir mali yük oluşturuyor. Her anne çocuğu için en iyisini ister. Çocuğunuzun sizden daha çok vakit geçireceği bireyin, en iyisi olmasını istemekten daha doğal bir şey olamaz.

Maalesef, bunu bilen şirketler  bu açığınızdan faydalandığından fiyatları bir o kadar pahalı. Özellikle siz ve eşiniz çalıştığı takdirde bu maliyetler kat be kat artıyor. Burada yapılacak belki de en doğru şey, iyi bir zaman yönetimi ile aile, eş ve bakıcı üçgeninde, zamanı en verimli şekilde kullanmak,maliyetleri en aza indirmek. Çocuğunuzun kendi kendine yalnız kalabileceği (ilk okulun sonları) zamanlara kadar bir bakıcıya ihtiyaç duyacağı gerçeğini ve doğurabileceği masrafları asla küçümsemeyin.

Başta da söylediğimiz gibi hayatınızı daha tutumlu hale getirmeli, en kaliteli biberon, puset ve oyuncakların yanı sıra,özellikle ilk aylarından itibaren size getireceği mali yükümlülükleri iyi tartmalı, kararı aldığınız andan itibaren para biriktirmeye başlamalısınız. Bankaların bu konudaki birikim fonları da bu süreçte değerlendirmeniz gereken opsiyonlardan bir tanesi olabilir. Daha ilk anlarda çıkabilecek bu maliyetler sizi korkutmasın, hiçbir maliyet size onun getirdiği mutluluğu unutturamaz.

Her ailenin bir düzeni vardır. Ama bebek ve çocuk olunca bu düzen ister istemez biraz bozulabilir. Anne babanın sorumlulukları paylaşmaları düzen için çok önemli. Bizce herkesin neye ihtiyacı olduğu ve evde nelerin yapılması gerektiği hakkında konuşmak , sorumluluk paylaşımı için en önemli ilk adım.

Birlikte çalışmak çok kritik. Anne babanın evde işbirliği yapması herkes için yararlı. Bu işbirliği çocuklarınız için de örnek oluşturuyor. Hem çocuklarınızla ilişkileriniz sıkılaşıyor, hem de birbirinizle! Bundan daha güzel bir şey var mı :) Tabi ki işlerin ideal bir paylaşım şekli yok, her aile farklı , ama birlikten kesinlikle kuvvet doğuyor, bizden söylemesi!

Sizce bir çift hem evde dengeyi kurup, hem yemek yapıp, hem çamaşırları yıkayıp bir yandan da bebeklerini yıkarken birbirlerine nasıl zaman ayırıyor? Böyle söyleyince zaman ayırmak imkansız gibi görünüyor olabilir. Ama korkmayın, değil! Öncelikle ne istediğinizin ve neye ihtiyacınız olduğunun farkına varmalısınız anne baba olarak. Herkesin mutlu ve verimli olacağı şekilde iş görevi dağılımı yapmak önemli.

Öncelikle ne gibi sorumluluklarınız var bir düşünün ve bunun bir listesini yapın. Bunun için bir hafta boyunca evde ve aileniz için neler yaptığınızı not edin. Daha sonra bu listeleri birbirinizle paylaşın ve bir karşılaştırın bakalım. Değiştirmek istediğiniz, sevmediğiniz, ya da bunu kesinlikle ben yapmalıyım dediğiniz maddeler var değil mi ? Hatta belki seninki eşininkinden çok daha uzun bir liste. Şaşıracak bir durum yok. Önemli olan ortaklaşa konuşup kimin ne yapacağını düzenlemek. Çok çok zor işler varsa, bunları değiş tokuş yaparak yapabilirsiniz mesela.

Tabiki bu liste imzalı bir sözleşme değil. Esnek olmak ve birbirinize yardım etmek çok önemli. Sonuçta bir çocuğunuz, hatta belki birden fazla çocuğunuz varsa hayat her zaman sürprizlerle dolu olabiliyor:)

İkinci aşama ise bebeğinizin ihtiyaçlarına göre işleri planlamak ve yapmak. Eğer hala bebeğiniz doğmadıysa bu iş görevi dağılımını doğumdan önce konuşabilirsiniz. Bu size zaman kazandıracak. Çünkü bebek doğduğunda her şeyi ona göre planlamak zorunda kalacaksınız, biz şimdiden uyaralım. En azından bebeğinizi ilgilendiren işlerin listesini yapabilirsiniz. Örneğin bezini değiştirmek, bakıcı bulmak, güvenlik sistemi kurmak gibi. Bu çok işinize yarayacak.

Açık sözlü olun ve iletişimi elden bırakmayın. Önceden de üstüne basa basa söylediğimiz gibi anne baba olarak bu süreçteki en önemli şey birbirinizle doğru iletişimi kurabilmek. Eğer eşinden bir şey isteyeceksen bunu direk söylemelisin. Yemek mi hazırlaman gerekiyor? Eşine direk söyle. O bebeğe bakarken sen de o sırada muhteşem bir yemek hazırlayabilirsin. İçine atıp “ off her şeyi ben mi yapmak zorundayım” diyeceğine konuş ve paylaş. Eğer bir konuda kavga etmeye başlarsanız, ikinizde sakinleştikten sonra tekrar konuşun. Eminiz ki orta yolu bulacaksınız! Birbirinize karşı sabırlı olmayı önceden biliyordunuz şimdi de bilin. Bebeğiniz ve ev işleri her zaman olacak. Önemli olan pratik planlarla işleri yoluna koymak ve ilişkileri kuvvetli tutmak!

Bazen bir taraf çok ilgilenirken, diğer niye daha az ilgileniyor diye sorgulayabilir. Bazen de diğer taraf neden dışlanıyorum diye düşünebilir. Bu düşünceleri kafanızdan atmak için anne baba olarak oturup konuşmanız şart. Duygularınızı birbirinizle paylaşın! Tahmin etmediğiniz şeyler ortaya çıkabilir. İletişimsizlik ve ortaklaşa bir şeyler yapamama bebeğinizi de olumsuz etkileyebilir!

Bebeğinizle zaman geçirin. Özellikle babalar kendilerini bu yeni yaşamda dışlanmış hissedebilirler. Çünkü zaten anne ile bebek arasında 9 aylık bir bağ vardır ve emzirme, annelik derken baba buradaki rolünü biraz sorgulayabilir. Eğer baba, katkı sağlayabilecek bir şeyinin olmadığını düşünmeye başlarsa bu durumda herkes kaybeder. Bu yüzden babalarında bebekleriyle zaman geçirmeleri çok çok önemli . Bir anne olarak ona yardımcı olun ve ortaklaşa bir yol izleyin.

Küçük bir not. Türkiye’de ,çalışılan sektöre göre babalık izni süresi değişiyor ancak bu süre ortalama 5 gün. Maalesef bu çok kısa bir süre. Örneğin Chobani yoğurtlarının üretildiği şirkette kurucu Hamdi Ulukaya, babalarında 6 haftalık ücretli doğum izninin olmasını savunuyor ve bu hakkı çalışanlarına veriyor. Umarız bir gün Türkiye’de de bu tarz örnekler görebiliriz.

Birbirinizin kararlarına saygı duyun. Anne babaların bebek büyütürken farklı kural ve stilleri vardır. Eşinizi sürekli eleştirmek yerine onun kararlarına saygı duyun ve kabul etmeyi öğrenin. Bu şekilde o da sizinkileri öğrenecek ve orta bir yolda buluşma şansınız olacak. Sürekli birbirini eleştiren anne babaların evinde hep bir negatif enerji olur. Bunun olmasını istemeyiz. Herkesin emeğine saygı önemli.

Yardım alın. Siz bebeğinizle uğraşırken ev işlerini yapacak birinin de ev işlerini halletmesini istemez misiniz? Yemek hazır, her yer düzenli , toplayacak bir şey yok, ütüler yapılmış. Bu şekilde bebeğinizle size çok daha fazla zaman kalıyor. Ne güzel değil mi:) Tabi ki bu gibi durumlar bütçenizle alakalı, ama eğer bütçeniz yetiyorsa ve bir yardımcınız yoksa denemenizi tavsiye ederiz.

Son birkaç önerimiz daha var! Teknolojinin güzelliklerinden faydalanın. Market alışverişinizi internetten yapın, birtakım işlerinizi online halledin. Bu size zaman kazandıracak.

Ev düzeni konusunda mükemmeliyetçi olmayın . Göreceksiniz her şey daha kolay olacak.

En sonuncusu ama en önemlisi olarak şunu söyleyelim. İşlerinizi tamamladıktan sonra kendinizi bir gün ara vererek, sinemaya giderek, birbirinizle baş başa zaman geçirerek ödüllendirin.

Evet, en güzelini sona saklamıştık:) Kolay gelsin...

Her çağın anneannesi babaannesi ve dedeleri çok tontiktir. Torun sahibi olmak en çok istedikleri şeylerden biridir. Torunlarını şımartmayı, onlarla gülmeyi ve onları sıkıştırıp sevmeyi çok ama çok severler. Ama günümüzde onların çocuklarımız üzerinde birçok pozitif etkisi var. Tabii ki bizlerin üzerinde de. Onlar da siz çocuklarınızı büyütürken aktif olarak bu işin içinde yer almak istiyorlar. Bu yüzden ne zaman anne babamı göreceğim ya da anne babam ne zaman torunlarıyla kaliteli zaman geçirecek diye düşünmenize gerek kalmasın. İşte onların torunlarıyla içli dışlı olmalarını sağlayacak birkaç ipucu:

7/24 acil durum hattı. Gecenin bir vakti bebeğinizin neden uyumadığını ve sürekli ağladığını birine sormak mı istiyorsunuz. İşte anneniz telefonun hemen öbür ucunda. Çoğu anne-baba küçük şeyler için doktoru aramaya çekinir. Oysa  aile bireylerini aramak her zaman daha kolay ve hızlıdır. Sonuçta, sizi hayatınız boyunca tanıyan ve size karşı sonsuz toleransı olan birini arayacaksınız. Anneanneler ve babaanneler de inanın her türlü yardıma hazırlar. En az sizin kadar bebeğinizi onlar da düşünür. Bu yüzden onları çekinmeden arayabilirsiniz diye düşünüyoruz. Gerektiğinde, doktorunuzu aramanız gerektiğini, sizi sakinleştirerek söyleyecek olan da onlardır.

Anneannelik/babaannelikten bakıcılığa geçiş. Çoğu çocuk sahibinin anne babaları eğer yakın bir yerde yaşıyorsa, torunlarına bakmak için ideal bakıcıdırlar. Bir kere onlara sonuna kadar güvenebilirsiniz. Bazı aileler bir program olduğunda çocuklarını anne babalarına bırakırken , bazı aileler bu işi tam zamanlı olarak anneleriyle paylaşabiliyorlar. TÜİK’in geçtiğimiz senelerde yaptığı bir araştırmaya göre 0-5 yaş arası çocukların %4.8’inin bakımını babaanneler, %3.5’inin bakımını da anneanneler üstleniyormuş. Bu gibi durumlarda iletişimi açık tutup, kuralları açık açık ortaya koymanız önemli.

Torunlarıyla oyun partileri düzenlemek. Anneanne, babaanne ve dedeler bazen torunlarıyla birebir vakit geçirmek isteyebilirler. Çok sevimli değil mi ? :) Birlikte kitap okumak, resim yapmak veya sohbet etmek daha sonraki güzel vakitlerin habercisidir . Peki ya torunlarından uzakta yaşıyorlarsa ? E o zaman daha farklı yollarla birbirleriyle iletişim kurmalarını sağlayabilirsiniz. Facetime ve Skype yapmak çok muhteşem bir seçenek!

En iyi hikaye anlatıcılar onlar. Anne babanız aslında çocuğunuza sizin hakkınızda, tarih hakkında ve farklı hikayeler hakkında bilgi verecek en güzel insanlar. Bu onların torunlarıyla bağ kurma yollarından biri. Bu anları ölümsüzleştirin. Gerçekten duygulanacaksınız:)